never a dull day....

Hallo allemaal,

Houden jullie het nog een beetje vol?
Nou ja, ik bedenk maar zo "wie niet wil, leest lekker niet".
Maarre, met kanker in je lijf dus "never a dull day".....
Voordat ik daar over begin, gisteren de 1e aflevering gezien van "Over mijn lijk" op NPO 1.
Jonge mensen met de meest vernietigende vormen van kanker, sommigen kan je niet eens bedenken.
Tijdens het kijken diep respect voor deze jonge mensen; de moed, de kracht, de hoop en nog alles eruit halen wat eruit te halen valt.
Ik word dan in mijn hoekje op de bank heel klein en relativeer direct mijn eigen kanker. Inderdaad, zoals ik al eerder zei "gewoon borstkanker".
Neemt niet weg dat ik dat nog steeds geen leuk gegeven vindt, maar ik ben 57 (stop ho, niet denken dat ik levensmoe ben ben!) en die mensen zijn net begonnen aan hun leven en dromen worden keihard versplintert!
Zoiets kijk je ook met je moederhart en ach manman......dan ben je zo godsgruwelijk dankbaar dat dát lot ons bespaard is gebleven!

Voor zover mijn filosofische belevingen, terug naar mijn eigen realiteit (want die is er nog steeds, het is niet zomaar veranderd in een stevig griepje).

Eigenlijk wilde ik helemaal geen blog meer plaatsen tot de volgende chemo, maar gisteren was toch wel weer een memorabel dagje.
Hij begon prettig. Na m'n vroege ontbijtje (ben steeds retevroeg wakker omdat mijn maag gevuld wil worden) een heerlijk wandeling gemaakt in de omgeving.
En ja hoor hoor, daar is 'ie weer; elk nadeel heb z'n voordeel.......
Op deze manier leer ik stukjes Heiloo kennen, waar je anders nooit komt.

Daarna nog een bakje yoghurt, de toiletjuf uitgehangen in de zin van schoonmaken en uitgebreid douchen. Energielevel stijgt dus weer!
Om 13.00 kwam Irene, eerst lekker bijbeppen zoals wij dat kunnen (lees; van de hak op de tak, maar altijd de draad weer oppakkend). Haha hoe toepasselijk, onze vriendschap ondergaat hetzelfde lot én ze verraste mij met een tas wol en breipennen.
Ik moest naar het ziekenhuis om bloed af te laten nemen, dit keer om de waardes te bepalen ivm aankomende 2e kuur.
Irene liet ik met haar "struggle for life " achter in een chaotische parkeergarage en haastte mij naar binnen.
Wie kom ik tegen bij de aanmeldzuil? M'n eigen lieve Ton in vol ornaat, hij had toevallig een ziekenhuisklantje. Was fijn hem toch even te zien!
Als vaste gast hoef je niet in het gewone lab, nee wij hebben de luxe van een eigen afdeling (weer wat geleerd, stond nl al verkeerd).
In principe zou ik zo klaar zijn, maar vertelde de verpleegkundige toch maar van mijn klachtjes. De picc-lijn ingang was een beetje geïrriteerd, ik had wisselende temperaturen, last van koude rillingen en toch ook wel een beetje drukkend gevoel op de borst.
"Ach, zal wel tussen m'n oren zitten, maar wilt u toch even kijken?"
Nou, dat deed ze en meer. Direct werd m'n bloeddruk opgemeten (netjes), temperatuur gemeten (hmmm, 38,6) en mij een kopje thee aangeboden. Geheel en al bij de prijs inbegrepen.
Ondertussen ging de verpleegkundige even bellen met de vaatchirurg die dat ding geplaatst had. Na anderhalve week hoor je 'm namelijk niet meer te voelen, terwijl die van mij hinderlijk aanwezig is en blijft.
Afijn, van bloed afnemen kwam even niks terecht. We gingen verkassen naar de EHBO voor in ieder geval een hartfilmpje en verder onderzoek. Ze wilden de picc-lijn nu niet gebruiken om ieder risico te vermijden.
OK, Irene en ik hobbelden wat achter de dames aan en kwamen vervolgens in een soort ER-setting terecht.
In de wachtkamer geplaatst en al gauw bleek dat dit wel eens heel lang kon duren. Ik heb Irene maar naar haar andere afspraken gestuurd.
Uiteindelijk mocht ik naar unit C op een bed wachten tot er een arts/ chirurg kwam.

Maar natuurlijk eerst bloed prikken, dat dan meteen onderzocht zouden worden op eventuele ontstekingen.
Ondertussen gebeurt er van alles en nog wat om je heen, zoals twee meiden uit het Triversum, waarvan d'r één een overdosis medicijnen had ingenomen.
Triest natuurlijk, maar best grappig om hun conversaties vanachter het gordijntje te kunnen volgen.
Ze lieten zich duidelijk niet de mond snoeren en de rode knop hadden ze ook snel ontdekt "ik heb facking honger man"........I rest my case.....
Moest een uur wachten op de uitslag, werd ondertussen bezig gehouden met het maken van dat hartfilmpje, longen/ hart luisteren, plassen in een potje en  bezoek van weer een andere chirurg die inmiddels ook "mijn vaatchirurg" had gesproken. Zij was van mening dat het zonde zou zijn om die lijn er nu direct uit te halen, ze had er tenslotte zoveel moeite voor gedaan om 'm erin te krijgen. Mijn idee!
Om het niet al te lang te maken lieve lezers, eind van het liedje was dat ik om 18. 15 klaar was.
Inclusief de wetenschap dat ik kerngezond ben (ja, op die kanker na dan) en dat het om een lichte ontsteking gaat. Goed in de gaten houden en zodra m'n temperatuur oploopt of anderszins klachten rond die picc-lijn; direct bellen.
Maar hohoho, niet meteen wegrennen. Eerst nog wat bloed afnemen om op kweek te zetten voor nog wat verder onderzoek naar eventuele bacteriën. 
"En dat kan nu gewoon weer via de Picc-lijn? Nee helaas, mevrouw voor dit onderzoek moeten we toch nog even prikken".
Nou ja, das inmiddels ook het ergste niet , dus daar was die aardige verpleegkundige met dezelfde geboortedatum weer (09-09-88, hihi haar naam ben ik kwijt, maar dit weet ik dan nog wel). Ton was inmiddels klaar met zijn dienst en was vanuit de unit direct naar hier gekomen, dus kon hij mooi de fotograaf van mijn blog spelen.

En zo kwam er een eind aan de dag, die zo anders ingevuld stond.
Inmiddels 18.30 dus met piepende banden op naar de Chinees, heb een beren trek!
Liefs Tan