Twee nachtjes uit logeren....

Lieve allemaal,

Ton had jullie al op de hoogte gebracht dat ik in het ziekenhuis  heb gelegen.

Toch?

Er is het e.e.a ook een beetje aan me voorbij gegaan, lekker wazig😏

Inmiddels weer thuis.

Wat is er nou allemaal gebeurd?

Dit is voor mezelf ook een  goede hersengymnastiek om de boel op een rijtje te krijgen.

M'n PretPet zit in de wasmachine, wordt dus een zo chronologisch mogelijk verhaal.

In mn laatste blog vertelde ik jullie van mijn tandvleesprobleempjes. Die gingen echter in de loop van de zaterdag steeds meer pijn doen. Dik, rood en amper kunnen slikken.

Aangezien ik in de ochtend nog dexamethason slik( een soort pep voor je lichaam) lukte het nog om op pad te gaan.

Broerlief Martin is voor zijn werk over uit Thailand en verblijft in een B&B in Zevenhoven.

Even uurtje geweest, kalekoppen fotosessie en toen moest het bezoek al afscheid nemen.

Kakement ging steeds meer pijn doen, terugrit ietwat vaag.

Thuis aan de paracetamol en kamillecompressen.

Hielp niet echt. Ton moest de volgende dag (zondag) werken, dus die ging naar huis.

Op een slaappil in slaap gekomen, om rond 3.30 doodziek wakker te worden.

No details please, maar dan weet je weer waar al je lichaamsopeningen zich bevinden.

Op de bank wat verder gesukkeld.

Zondag hè, altijd lastig om hulpverleners te bellen(tenminste voor mij).

Thuiszorg laagdrempelig, zij hoorde direct dat het niet goed ging en dat in combinatie met koorts; naar EHBOpost Alkmaar.

Gelukkig kon Rob me brengen en bleef bij me. Ik was niet echt helder, aan veel mensen uit moeten leggen, laten zien, wachten, bloed afnemen.

End van het liedje, u mag een nachtje blijven. Aan een antibioticainfuus icm pijnstilling.

Geïnstalleerd en volgende ochtend naar kaakchirurg, want dat het niet simpel een tandvleesonsteking was, dàt was al vrij snel duidelijk.

Kaakchirurg moet natuurlijk de bron lokaliseren.....AU!!!!!

Achterste kies is de bron van het kwaad. Nooit last van gehad, maar chemo pakt je  op je zwakke plekken. Zichtbaar of niet.

Ik kon diezelfde middag om 14.00 terecht.

Terug op de afdeling direct rechtsomkeert,  nu waren m'n leverwaardes weer te hoog. Toen moest ik wel even potje huilen😭

Echo gemaakt, zaten iig geen tumoren in mijn lever, dus ook dat komt "gewoon" door de chemo.

Terug op zaal voor een uurtje rust. Ondanks de zenuwen(dankzij de pijnstilling?)tòch wat liggen die doezelen.

Godzijdank lag kies met wortels goed, verdoven in een ontstoken gebied is not amusing,  maar na 5 prikken ging de kaakchirurg over tot wat zij "een leuk klusje " noemde.

Hij bleek al los te zitten dus zo gepiept.

Nog wat weefsel afgenomen voor op kweek, hechtingen er in en ik mocht gaan.

Halleluja.

De rest van de dag is wat aan me voorbij gegaan, Ton is nog wel geweest, maar ik was niet echt gezellig.

Vanmorgen geen koorts meer,  langs apotheek voor antibioticakuur en spoelmiddel en rap naar huis.

Volgende chemo is nu dinsdag 04/02, dus hopelijk even rust!

Ik ga even bijkomen van alle commoties.

Ciao amigos.

Het kleine loeder....

Hallo allemaal,

Gisteravond was ik voor het naar bed gaan even m'n medicijnen voorraad aan het ordenen en de laatste voor vandaag innemen.

En wie zag ik daar rondschuiven???
Juist ja, dat loeder van een chemo spook.
"WAT DOE JIJ DAAR ?!", vroeg ik met enige stemverheffing.
"Ehhhhhh niks hoor. Gewoon een beetje kijken".
"Nou kleine donderstraal, jij weet anders duvelsgoed waarom ik die apotheek daar heb staan!
Dat is nl. jouw schuld, deze fijne pilletjes moet ervoor zorgen dat de bijwerkingen en dan vooral de misselijkheid, een beetje binnen de perken blijven! Weet je nog wel? En ik kan je vertellen; het werkt!"
Lalalalala, punt voor mij!
Ehhhh, ja en er kwam zowaar een bedremmeld "sorry".
"Maar, wat is dít dan?" en het spookje wees op de tube Corsodyl.
Dat lieve schat, antwoordde ik, is omdat mijn tandvlees aan het ontsteken is, voelt niet zo heel fijn en hiermee probeer ik het te genezen.
Het spookje bekeek het nog eens met vernieuwde belangstelling.
Ik liet hem aan zijn lot over, want het was bedtijd en het slaappilletje deed inmiddels ook zijn werk; gááááááp!
Nou eh, tot morgen dan maar weer.
Ik gaf Ton nog een kus, onze bedtijden zijn tegenwoordig ietwat afwijkend, en ging naar boven.
Nog een stukje lezen en al snel lag ik heerlijk te slapen.
Tot 04.30 uur, ehhhh wat is dat nou? Dat hadden we niet afgesproken.
Ik werd mijn bed uitgedreven door een enorme pijn in mijn achterste kies en het tandvlees eromheen. Het is enorm opgezet, kon amper slikken en m'n mond openen ging ook moeizaam.
Toch maar uit bed, want mijn maag wenste toch ook enige vulling.
Broodje jam gesabbeld en bakje havermout. Sommigen van jullie zullen van het laatste gruwelen, maar ik vind het heerlijk (kleindochter van een melkboer hé).
De hele periode nog geen paracetamol geslikt, maar nu toch echt nodig.
Kamille thee gemaakt en het zakje omwikkeld met een gaasje en dat maar tegen de zere plek gelegd.
Toch weer even op de bank in slaap gesukkeld, maar met een half oog zag ik dat kleine loeder zich nog net in een hoekje verstoppen!
Nou ja, op zich gaat het door de extra medicatie de laatste  dagen steeds beter, het is hanteerbaar. Mijn wandelingetjes worden ook steeds langer, kon eindelijk weer eens twee vriendinnen ontvangen en tekenen blijkt een heerlijke hobby.
Blijkt maar eens te meer hoe veerkrachtig een mens is!
Lieve allemaal, fijn weekend allemaal.
Wij gaan dinsdag chemo spookje nr 3 ophalen.......
Liefs Tan

Kale-Kop-Confrontatie...... ( u is gewaarschuwd)

Hallo lieve allemaal,

Tja waar zal ik es beginnen?
Ben sinds vandaag pas weer een beetje in het land der levenden.
Had ik gedacht dat de 1e kuur pittig was, hahaha, eitje vergeleken bij de effecten van kuur nummer 2.
Heb je even?
Los van de haaruitval en nog gekker; haarpijn!, brandende tong, stinkend (iiieeek!) tandvlees, verlaagde energie, duizeligheid, hoofdpijn, obstipatie, droge huid, veranderde smaak en gevoelige reuk, was de niet aflatende misselijkheid echt een crime.
Direct na een kuur krijg je medicijnen mee, die je echter maar 5 dagen mag gebruiken. De meeste mensen hebben daar genoeg aan.......
Ik werd echter steeds beroerder en beroerder, zwabberde wat door het huis en deed dappere pogingen tot een blokje om.
De nachten waren hel (sorry, ik kan d'r niks meer of minder van maken)
Op zich, het inslapen lukte wel, om vervolgens na 2 uur later kotsmisselijk wakker te worden. Dat herhaalde zich doorgaans om 01.00, 03.00 en 5.00 á 6.00 uur.
En voor de nachtbrakers onder ons; juist in die kleine uurtjes voel je je het kwetsbaarst.
Maar goed, gisteren stond er een tussen-evaluatie met de oncoloog gepland en die hoefde eigenlijk al niet te vragen hoe het ging.
Al rap gingen zijn vingers over het toetsenbord om wat "jammie- extra- jammie" medicijnen voor te schrijven. Kom maar door!
Drie doosjes om op verschillende wijze de misselijkheid onder de duim te krijgen, en één ervan heeft (halleluja) de eigenschap om je daarnaast door te laten slapen.
De vlag ging vanmorgen dan ook bijna uit; van 22.00 tot 6.10 geslapen, aan één stuk!!!!!
Wat een verademing! De misselijkheid is niet volledig weg, maar is hanteerbaar.
Bijwerking van de extra medicatie; slappe spieren en een wat "katerig gevoel" (heb ik dat als inmiddels geheelonthouder, toch nog een keer dat gevoel).
Gisteren bij thuiskomst direct pillen naar binnen geslagen, kort bank tukkie en toen samen met Ton op naar zoals dat zo mooi heet, de haarwerk specialist.
Ik had al verteld over de haarpijn , toch? Een hele rare ervaring, om die reden had ik al een doek om. Er waren al flinke plukken verdwenen, maar een sjaal gaf wat steun. Losse haren; au! 's Ochtends en 's avonds kammen om de prullenbak te vullen. Kou op het hoofd was trouwens ook niet fijn, de haarvaatjes krimpen dan ofzo en da's niet prettig!
Afijn, het werd echt tijd dat het er rigoureus afging.
TondeuseTime.......
Ik heb (met afschuw) wel gekeken en zat te rizzelen in die stoel. De tranen liepen over m'n wangen en m'n kop deed gewoon zeer.
Tijd voor De Pruik;opzetten gevoelig, beetje schuiven, beetje trekken, eigenlijk zat 'ie in één keer goed. Tips en trics voor onderhoud en kapster knipte er nog wat laagjes in. Verzorgingsproducten gekocht, wist je dat je een kale kop (zeker na chemo) met een speciale shampoo moet wassen? 
Zo leren we iedere dag toch weer wat.
En oh ja, ik lijk nu wel enorm op mijn broers. Dus Walter en Martin; deze Daltons moeten binnenkort maar vereeuwigd.
Ik was blij dat deze hobbel genomen was. Slaap 's nachts met een kapje op, een kale kop is nl. best koud en het schuurt over het kussen wat dan ook weer zeer doet.
Nou genoeg! Ik ben d'r weer en tel de dagen af tot de volgende chemo (not).
Ondertussen wordt er heel goed voor me gezorgd en tovert Ton de meest heerlijke gerechten op tafel!
Nu maar hopen op mooi weer komende week, wie weet kunnen we dan nog een strand- afzakkertje doen.
Enne.......het allerbelangrijkste: deze zooi is niet voor niets! De tumor in m'n oksel is al aan het slinken! Dát geeft de burger moed. Dus weer met volle kracht vooruit.
Liefs Tan

PS. Zolang je bv Grace Jones heet, kun je het hebben. Maar ik heet Tanja Meijer en vind dit überlelijk en ga nou maar niet zeggen dat het best meevalt 😏, want ik schrik me steeds een ongeluk als ik in de spiegel kijk en zal jullie na deze foto's de aanblik besparen. Leve de sjaaltjes!

 

Over de vrouw die altijd alles "goed" wil doen......

Zelfs het ziek-zijn......

Leuke blogjes, kom ik zing ook een stukje, ik blijf positief, blijf lachen, of minstens een poging daartoe, probeer anderen te steunen, het minder erg te maken, alles gaat weer over.......

Leuk geprobeerd, maar ook dit is leven met kanker;

Volledig overgeleverd aan jezelf, je (oh nee, MIJN ellende), te beroerd om ook maar iets te doen, letterlijk lijdend voorwerp.

En dat valt soms zwaar, met name 's nachts. Kotsmisselijk wakker worden en er ternauwernood 2 hapjes vla en nóg maar een pil inproppen.

Sorry mensen, leuker en ook niet makkelijker, kan ik het niet maken.

Dit is de rauwe realiteit, en dat zal ik zelf moeten fixen! Hoe lief jullie ook meeleven, dit is voor het moment wat het is. En dàt wilde ik toch ook niet verbloemen.

Maar, ik kan het niet laten, na een zware nacht wordt het toch weer licht! Facetimen met dochter en kleindochter 💞, uithuilen en weer dóór!

Samen met een hoopvol bloemetje uit eigen tuin.

Liefs Tan 

Bank berichtje

Hallo lieve volgers,

Even een kort berichtje vanaf de bank.

Tweede chemo zit dr in, het "aanhaken" geen probleem. 

Die anderhalf uur is goed door te komen met lotgenoten op zaal, ondertussen als juf een berichtje maken voor ouders en kinderen, boekje lezen, kletspraatje met lief en voordat je dr erg in hebt, wordt je bed al afgehaald voor de volgende.

Geleerd van de vorige keer, direct naar huis en luister naar je lichaam! Rust en niks nog even dit en even dat....

Maar goed ook, want het chemo spook liet zich al weer snel horen, grrrrrr. Nou ja, ik geef me er maar aan over en schroom dit keer niet om extra medicatie tegen de 🤢 in te nemen( dit eigenwijze persoon heeft geluisterd naar de verpleegkundigen ......).

Blijven nare dagen, maar houd me eraan vast dat het ook weer over gaat!

Wat ook overgaat is onze geplande wintersport😥 en dat gaat me ècht aan het hart. Ton zo hard geoefend en ik verheugde me er zo op. 

Had verwacht dat ik tussen de kuren door voldoende energie zou hebben, maar ja 20 minuten kunnen wandelen is nog niet een ⛷afdaling maken. En ik ken mezelf wel een beetje, in het zonnetje toekijken naar anderen,is het niet. Dusssss; geannuleerd, Kirchberg here we don' t come.

Stilletjes hoop ik nu op een energie opleving op een later moment, wie weet is er dan wel een last- minute mogelijk of een paar daagjes Winterberg.

Oh ja, mijn haar valt in gestaag tempo verder uit en ik weet nu ook wat haarpijn is. Gisteren even een luchtje geschept en noodgedwongen capuchon op omdat de wind zeer deed, nou ja?!?

Maar ik ben dr klaar voor hoor(tussen de tranen door, want ik vind dit onverwachts toch het zwaarste deel); de afspraak bij de pruikenboer staat en m'n zgn.headcovers zijn binnen.

Nou lieverds, dit was het wel weer. Mijn maag vraagt om een soepstengel en m'n ogen vallen dicht, dus tot later.

Liefs Tan 

....verlies.....

Lieve volgers,

Soms (of meestal) gebeuren dingen onverwacht.
Zo ook het haarverlies......
Doorgaans gaat daar haarpijn aan vooraf, alsof je een te strakke paardenstaart in hebt gehad.
Nou ja raadt het zeker al?
Mijn lijf houdt zich niet aan folders en verwachtingen.
En dan moet de 2e kuur nog komen.
Vanochtend onder de douche;

Best confronterend, toch?!

Ik had verwacht, omdat je weet dat het moment toch gaat komen, ik het ter kennisgeving zou aannemen.

Niets is minder waar.

Ik realiseerde me heel goed dat ik zojuist waarschijnlijk voor de laatste keer mijn haar heb gewassen.

Huilend met de kraan open en ondertussen het putje steeds maar leeg scheppend, omdat er anders ook nog een loodgieter moet komen.

Toch 3 weken lol gehad van 'n korte koppie ;).

Alsof ik het voorvoelde, want gisteren tijdens m'n middagwandeling, zong ik zomaar het liedje van André Hazes Sr., "Het is tijd, de hoogste tijd".

Voordat ik het wist liep ik d'r een beetje op te improviseren, voor het geval ik mijn haar zou verliezen.

Thuis gekomen direct opgenomen (hahahaha) voordat de grijze hersencellen het al weer kwijt zouden zijn.

Alles in het kader van mijn eigen motto; hoe beroerd je je ook voelt "Zing dan" (zie één van de eerdere blogs).

Dus lieverds, ik ga jullie nog 1x plagen met mijn zoetgevooisde geluid 😂

https://drive.google.com/file/d/1hz8pvq53_xNYlXNdf1yMYPB4OkdseNQ3/view?usp=sharing

Hierna een paar dagen radio stilte denk ik vanwege de 2e chemo die er zo meteen in gaat.

Maar inmiddels vertrouw ik geen één voorspelling meer, wie weet ben ik daarna  wel zo fit als een hoentje.

Liefs Tan 

....dat doet ze anders nooit.....

Ja ik weet het, had afgelopen blog gezegd dat ik pas weer zou posten na de 2e chemo.

Maar ja, zoals je vaker hoort is er een leven van voor en na de kanker.

Tìjdens de kanker merk ik bij mezelf nu ook al veranderingen, waar ik "vroeger" vrijwel altijd gehaast was, met het één bezig zijn en in m'n hoofd al bij het volgende, kan ik nu heel rustig gefocust zijn op 1 ding tegelijk. Heerlijk, moet ik zeggen. Gek genoeg heb ik me nog nooit zo ontspannen gevoeld.

Vanochtend tijdens het wandelen bedacht ik me hoe fijn het is dat je tegenwoordig zo open kunt zijn over ziek en zeer. Ik stam nog uit de tijd dat men fluisterend sprak over de ziekte K.

Niet meer voor te stellen! Over fysieke beperkingen is er dus al veel ten goede veranderd, qua het  psychische wel & wee van mensen kan er nog wel wat verbetering komen. Maar als eraringsdeskundige op dat gebied kan ik je wel vertellen dat je tijdens een depressie echt de fut niet kan opbrengen om onder de mensen te verschijnen, laat staan een vlog te maken!

En dat laatste, daar had ik nou opeens 

zó'n zin in vanmorgen 😀

Dus, lieve kijkbuiskindertjes hierbij de primeur van eerste en tevens laatste vlog.

Liefs Tan 

https://drive.google.com/file/d/1gRFoD_npOa9Rc3Pu2pFHc2hPQMBNi6CH/view?usp=drivesdk

never a dull day....

Hallo allemaal,

Houden jullie het nog een beetje vol?
Nou ja, ik bedenk maar zo "wie niet wil, leest lekker niet".
Maarre, met kanker in je lijf dus "never a dull day".....
Voordat ik daar over begin, gisteren de 1e aflevering gezien van "Over mijn lijk" op NPO 1.
Jonge mensen met de meest vernietigende vormen van kanker, sommigen kan je niet eens bedenken.
Tijdens het kijken diep respect voor deze jonge mensen; de moed, de kracht, de hoop en nog alles eruit halen wat eruit te halen valt.
Ik word dan in mijn hoekje op de bank heel klein en relativeer direct mijn eigen kanker. Inderdaad, zoals ik al eerder zei "gewoon borstkanker".
Neemt niet weg dat ik dat nog steeds geen leuk gegeven vindt, maar ik ben 57 (stop ho, niet denken dat ik levensmoe ben ben!) en die mensen zijn net begonnen aan hun leven en dromen worden keihard versplintert!
Zoiets kijk je ook met je moederhart en ach manman......dan ben je zo godsgruwelijk dankbaar dat dát lot ons bespaard is gebleven!

Voor zover mijn filosofische belevingen, terug naar mijn eigen realiteit (want die is er nog steeds, het is niet zomaar veranderd in een stevig griepje).

Eigenlijk wilde ik helemaal geen blog meer plaatsen tot de volgende chemo, maar gisteren was toch wel weer een memorabel dagje.
Hij begon prettig. Na m'n vroege ontbijtje (ben steeds retevroeg wakker omdat mijn maag gevuld wil worden) een heerlijk wandeling gemaakt in de omgeving.
En ja hoor hoor, daar is 'ie weer; elk nadeel heb z'n voordeel.......
Op deze manier leer ik stukjes Heiloo kennen, waar je anders nooit komt.

Daarna nog een bakje yoghurt, de toiletjuf uitgehangen in de zin van schoonmaken en uitgebreid douchen. Energielevel stijgt dus weer!
Om 13.00 kwam Irene, eerst lekker bijbeppen zoals wij dat kunnen (lees; van de hak op de tak, maar altijd de draad weer oppakkend). Haha hoe toepasselijk, onze vriendschap ondergaat hetzelfde lot én ze verraste mij met een tas wol en breipennen.
Ik moest naar het ziekenhuis om bloed af te laten nemen, dit keer om de waardes te bepalen ivm aankomende 2e kuur.
Irene liet ik met haar "struggle for life " achter in een chaotische parkeergarage en haastte mij naar binnen.
Wie kom ik tegen bij de aanmeldzuil? M'n eigen lieve Ton in vol ornaat, hij had toevallig een ziekenhuisklantje. Was fijn hem toch even te zien!
Als vaste gast hoef je niet in het gewone lab, nee wij hebben de luxe van een eigen afdeling (weer wat geleerd, stond nl al verkeerd).
In principe zou ik zo klaar zijn, maar vertelde de verpleegkundige toch maar van mijn klachtjes. De picc-lijn ingang was een beetje geïrriteerd, ik had wisselende temperaturen, last van koude rillingen en toch ook wel een beetje drukkend gevoel op de borst.
"Ach, zal wel tussen m'n oren zitten, maar wilt u toch even kijken?"
Nou, dat deed ze en meer. Direct werd m'n bloeddruk opgemeten (netjes), temperatuur gemeten (hmmm, 38,6) en mij een kopje thee aangeboden. Geheel en al bij de prijs inbegrepen.
Ondertussen ging de verpleegkundige even bellen met de vaatchirurg die dat ding geplaatst had. Na anderhalve week hoor je 'm namelijk niet meer te voelen, terwijl die van mij hinderlijk aanwezig is en blijft.
Afijn, van bloed afnemen kwam even niks terecht. We gingen verkassen naar de EHBO voor in ieder geval een hartfilmpje en verder onderzoek. Ze wilden de picc-lijn nu niet gebruiken om ieder risico te vermijden.
OK, Irene en ik hobbelden wat achter de dames aan en kwamen vervolgens in een soort ER-setting terecht.
In de wachtkamer geplaatst en al gauw bleek dat dit wel eens heel lang kon duren. Ik heb Irene maar naar haar andere afspraken gestuurd.
Uiteindelijk mocht ik naar unit C op een bed wachten tot er een arts/ chirurg kwam.

Maar natuurlijk eerst bloed prikken, dat dan meteen onderzocht zouden worden op eventuele ontstekingen.
Ondertussen gebeurt er van alles en nog wat om je heen, zoals twee meiden uit het Triversum, waarvan d'r één een overdosis medicijnen had ingenomen.
Triest natuurlijk, maar best grappig om hun conversaties vanachter het gordijntje te kunnen volgen.
Ze lieten zich duidelijk niet de mond snoeren en de rode knop hadden ze ook snel ontdekt "ik heb facking honger man"........I rest my case.....
Moest een uur wachten op de uitslag, werd ondertussen bezig gehouden met het maken van dat hartfilmpje, longen/ hart luisteren, plassen in een potje en  bezoek van weer een andere chirurg die inmiddels ook "mijn vaatchirurg" had gesproken. Zij was van mening dat het zonde zou zijn om die lijn er nu direct uit te halen, ze had er tenslotte zoveel moeite voor gedaan om 'm erin te krijgen. Mijn idee!
Om het niet al te lang te maken lieve lezers, eind van het liedje was dat ik om 18. 15 klaar was.
Inclusief de wetenschap dat ik kerngezond ben (ja, op die kanker na dan) en dat het om een lichte ontsteking gaat. Goed in de gaten houden en zodra m'n temperatuur oploopt of anderszins klachten rond die picc-lijn; direct bellen.
Maar hohoho, niet meteen wegrennen. Eerst nog wat bloed afnemen om op kweek te zetten voor nog wat verder onderzoek naar eventuele bacteriën. 
"En dat kan nu gewoon weer via de Picc-lijn? Nee helaas, mevrouw voor dit onderzoek moeten we toch nog even prikken".
Nou ja, das inmiddels ook het ergste niet , dus daar was die aardige verpleegkundige met dezelfde geboortedatum weer (09-09-88, hihi haar naam ben ik kwijt, maar dit weet ik dan nog wel). Ton was inmiddels klaar met zijn dienst en was vanuit de unit direct naar hier gekomen, dus kon hij mooi de fotograaf van mijn blog spelen.

En zo kwam er een eind aan de dag, die zo anders ingevuld stond.
Inmiddels 18.30 dus met piepende banden op naar de Chinees, heb een beren trek!
Liefs Tan

The revenge of the chemo ghost......

Hai ,

In één van mijn voorgaande blogs had ik jullie al een beetje kennis laten maken met mijn nieuwste "vriend" chemo.
Ja , tussen aanhalingstekens want het is meer een soort verbond dan een spontane vriendschap.
OK, ik heb twee kwaadaardige tumoren in mijn lijf en ik heb 'm keihard nodig om die kleiner te maken, zodat er een operatie mogelijk is.
Dus dan neem je voor lief dat die eerste kennismaking er best inhakt, je bent twee dagen uiterst beroerd, maar daarna was het redelijk onder controle te houden.
En dan baal je wel dat je ipv hardlopen maar tot een kleine wandeling in staat bent, maar ik liép wel!
Maar dan blijk je dus nog niet de ware aard van het chemo spook te kennen.
Die gluiperige achterbakse %^#^% pakt je gewoon midden in de nacht als je alleen bent, tackelt je van achter en zorgt ervoor dat je stevig onderuit gaat.
"Wat nou, jij dacht dat je een pauzeweekje kon houden, beetje leuk wandelen, misschien zelfs wel gaan tekenen......
Vergeet het maar dame! Ik ben d'r ook nog!"
En het spookje nestelde zich diep in mijn lichaam.......

Ik zal jullie de details besparen, maar mijn nieuwe vriendje was toch écht geen vriend meer! Zelfs dat zogenaamde verbond zag ik niet meer zitten.
Wat een teringleier! (excusé le mot, maar als "kankerwijf" heb je zo je privileges 😂). Het liefste had ik 'm zo mijn huis uitgeknikkerd!
Kortom; gisteren een uiterst onverwachte beroerde dag gehad.
Wel nog even met oncologie verpleegkundige gebeld of dit normaal is.
Het kan inderdaad volgens haar, ik krijg een zware kuur. En de eerste paar dagen zit er in het pillencircus ook een soort "pep"die ervoor zorgt dat je lijf het wat beter kan verdragen. En die zijn dus nu duidelijk uitgewerkt.
En hoewel ik het niet wilde zit ik toch maar weer aan de anti-misselijkheidspillen.
Helaas werken die niet tegen zere tanden.....ook weer zoiets....
Gelukkig kwam Ton uit z'n werk en ging er weer wat eten in ( sttt, niet verder vertellen, maar aardappelpuree met spinazie á la crème is best lekker in zo'n situatie).
Vannacht redelijk geslapen en vanochtend besloten om het chemo spook maar weer te accepteren als "vriend" ( zit er duidelijk nog in van vroeger; jij bent de oudste, dus wees dan ook de verstandigste).
Zal 'm toch écht nodig hebben de komende 15 behandelingen. Ik probeer weer het positieve in te zien, maar gister viel me dat gewoon even zwaar.
Vanmiddag komt de thuiszorg de picc-lijn doorspoelen en verschonen, joehoe wat een uitje.
En wie weet zit het er wel weer in om een boodschapje te doen.
Dag lieve allemaal, groetjes Tan

Slow-motion

Hallo allemaal,

Tja, in deze pauzeweek eigenlijk niks nieuws te melden.
Alleen het feit dat alles zich in slow motion voltrekt......had het er met Ton al over, het is pas een week geleden dat die picc-lijn werd gezet en morgen is het exact 1 week na de eerste chemo.
Terwijl het véél langer geleden lijkt........vreemd!
Nou ben ik zelf inmiddels ook übertraag; van iemand die altijd doenig was en slecht stil kon zitten, heb ik in één week de metamorfose ondergaan naar een 75 plusser.
En dát frustreert me nu nog het meest!
M'n hoofd wil wel, maar m'n lijf zegt HO!

........in slow motion ertegen aan.........

Hoe futloos ook, ik probeer er 2x per dag een 20 minuten wandeling (lees sjokrondje) in te houden.
Daarnaast NIET op de bank in slaap vallen (hetgeen dagelijks rond 15.00 mislukt) zodat ik in ieder geval 's nachts niet wakker lig.
Op zich lukt dat aardig, "goed zo, Tan" zeg ik dan maar om mezelf op te peppen.
Misselijkheid is nu in toom te houden door regelmatig kleine dingetjes te eten.
Ik ben nooit een echt grote eter geweest, maar voor m'n gevoel zit ik de laatste dagen echt te bunkeren; er gaat bijna continue wat in die mond.
Overgestapt op volle producten, want ongewenst gaf de weegschaal toch 2 kilo minder aan en da's niet de bedoeling!!!
Dus, iemand nog tips???
Emotioneel ben ik een soort slap gekookt ei geworden, bij het minste geringste stromen de tranen over m'n wangen.
Gisteren de Oudejaarsshow van Claudia de Breij terug gekeken, en daar waar ik godzijdank ook nog hard kan lachen, hakt zo'n nummer op het eind "Proost op de verliezers" er wel in.
Vooral omdat je slechts kan "winnen" door het feit dat er verliezers zijn......dubbel allemaal.
Enne.......ik heb tijdelijk slechts m'n fitheid verloren, dus ook die zal ik weer voor me terugwinnen!
Maar ook die ontlading zal wel weer ergens goed voor zijn.

Na zo'n tranendal(letje) vond ik toch nog (of juist, dankzij?) de energie voor mijn avond-blokje-om (10 minuten is dan lang genoeg hihi).
Nu net een stukje ingeleverd voor de nieuwsbrief op school, dus vandaar dat ik hier maar even door ben gegaan.
Oh ja, nog iets.......(lekker van de hak-op-de-tak), iemand ervaring met een "branderige" tong en wat je daar eventueel aan kan doen?
Allemaal draagbaar, maar evengoed ietwat irritant.
Lieve mensen, dank wederom voor een luisterend oog. Doet me toch iedere keer weer goed, dus ik knal deze dag ook wel weer door.

Zo, nu eerst onder het genot van een verse (!) tomatensoep dit blog doorlezen en dan gooi ik 'm er gewoon weer op.
Liefs Tan

Lijflied

Hey, bibberend op de bank onder een dekentje, blijk je ook te kunnen bloggen😉

Vandaag geen update, meer iets van en voor mezelf........

Sommigen van jullie weten wel dat ik een groot fan ben van Jenny Arean, heerlijke stem en sommige van haar liedjes zijn door grootmeesters gemaakt.

Ik luister het lang niet iedere dag, maar af en toe in de auto ongegeneerd meeblèren;heerlijk!
Van vrolijk tot melancholiek.

Er is echter 1 nummer, dat mij altijd ondersteunt/weer opgepept heeft.

Hoe kl*te je ook voelt; Zing dan!

Pers desnoods je  lippen van elkaar, maar ZING!

Vandaag lukt het alleen niet zo goed, voel me zó machteloos en gefrustreerd!!!!!

Maar OK, neuriën mag dat ook?

Juf geeft Chemo- les

Hallo allemaal!

Allereerst voor iedereen de beste wensen, veel liefde en, hoe meer gemeend dan ooit, een gezond 2020!
Dat jullie start maar prettiger geweest mag zijn dan die van mij hier.
Vrijdag 31/12 is een jaarwisseling om nooit meer te vergeten.
Eerst maar 's naar mijn kappersafspraak.
Aangezien deze chemokuren me vrijwel zeker kaal gaan maken, had ik besloten om mezelf alvast een kort koppie aan te meten.

best aardig, toch?

Daarna via de Evean Thuiszorgwinkel voor een douchehoes (ivm met Picc-lijn),naar Ton en samen naar het ziekenhuis.
Deze "werkdag" begon met "ff" een marker plaatsen in m'n borst.
Zo werkt dat dus, iets wat je al een paar keer ondergaan hebt, wordt routine.
Alhoewel, eenmaal daar liggend, vroeg ik toch maar om een verdovingsspuitje.
Hij zat er in een wip in, dus ook deze tumor is bij de operatie ook weer makkelijk terug te vinden.
Nog even checken bij de mammografie om de hoek of 'ie echt op z'n plek zit.
Yep, in 1x goed!
En door naar de 4e verdieping; dagbehandeling oncologie.
Er was al een bedje voor me vrij gemaakt (lopende band daar, echt verschrikkelijk).
Gek genoeg voelde ik me gewoon opgelucht dat het nu echt ging beginnen;
aanvallen die kankerzooi!
Dus lachend accepteerde ik mijn ijsje bij het toedienen van het eerste infuus; een gemeen rood goedje wat direct aften en een branderig gevoel in je mond zou kunnen veroorzaken. Vandaar die koeling.

So far so good.
Tweede infuus dan maar.
Zo'n picc-lijn is dan wel de moeite van het zetten waard geweest, even aankoppelen en lopen maar.
Zag tenminste tegenover me een hoop geworstel bij een dame die al niet meer goed te prikken was.
Terwijl ik mijn Martine Bijl boekje (Rinkeldekink, over de periode na haar hersenbloeding, vol humor en kracht geschreven, dus echt wel op zijn plaats nu) dook, is Ton nog even naar de apotheek gelopen om nog wat medicijnen op te halen.
Daarna samen heel gemoedelijk een sudoku'tje gemaakt.
Picc- lijn schoonspoelen en "Dag mevrouw Meijer, tot de volgende keer en een fijne jaarwisseling", ja zo gaat dat dus.
Samen naar de Albert Heijn voor boodschappen, rondje Action voor dettoldoekjes, schoonmaakmiddel zonder chloor, sportBHtje extra en voor de gezelligheid nog wat waxinelichtjes.
Vol vertrouwen de oudejaarsavond tegemoet!
Chemo-les 1;
Vertrouw nooit op de folders! Kijk, de uitwerking is bij iedere persoon anders, maar over het algemeen beginnen de bijwerkingen pas rond dag 3 of 4.
Nou bij mij was het al na 3 uur bingo!
Draaierig, enorme hoofdpijn en eetlust volledig foetsie!
Toch maar proberen wat te eten. Daarna op de bank, liggend wachten tot het iets zou afzakken. Wilde toch heel graag naar de familie Wever, waar we de Oud & Nieuw zouden doorbrengen.
Rond 21.30 ging het wel. Hoewel vrijwel om de hoek, zijn we toch maar met de auto gegaan.
Achteraf een goed plan, want het eerste uurtje ging nog wel. Maar rond 22.30 kon ik die klok wel vooruit kijken!!!! Was er niet meer bij, voelde me beroerd en had moeite om nog naar gesprekjes te luisteren.
Afijn, uiteindelijk natuurlijk toch 00.00 en dat proost je samen met je lief!
Tja, waarop.........op een goed verloop van dit traject en dat we er volgend jaar om deze tijd maar heel anders in mogen staan.
Omdat het hoort (vind ik dan hé) toch een slokje bubbels, maar ja ja ja het bestaat; Tanja vindt het niet lekker.
Wat ons brengt bij chemo-les 2;
Gratis cursus "Omdenken"; in één klap van je verslavingen af!
Zo'n chemokuur doet je moeiteloos stoppen met roken en drinken.
Januari-stopmaand; makkie!!!
Naar auto, naar huis en slapen........
Om midden in de nacht werkelijk kotsmisselijk wakker te worden.
Extra pilletje innemen (op de hele rits die al netjes in rolletjes klaarliggen).
Terug in bed, wachtend op de wekker van 08.00 voor medicijnrondje.
De rest van de dag werkelijk hondsberoerd, als een dood vogeltje op de bank liggend, gelukkig continue in slaap vallend, rillend, duizelig, te beroerd om app-jes/ telefoontjes te beantwoorden. Besluit om bij Ton te blijven,naar Heiloo is nu geen optie. Om 14.00 kwam er nog een verpleegkundige langs voor de injectie die de witte bloedlichaampjes moet stimuleren. Daarna weer in slaap.
Chemo-les 3;
In m'n naaste omgeving al heel wat mensen meegemaakt die ook door deze ziekte zijn getroffen (de meesten zijn er nog, maar sommigen helaas niet meer 😢).
Maar lieverds, het woord "leven" blijkt vele vormen in zich te hebben.
INleven, MEEleven,OPleven en ik dacht dát wel te kunnen, maar nu ik het zelf

 BELEEF in de zin van ervaar,

merk ik dat het toch heel anders is, pas nu kan ik echt INvoelen wat jullie hebben meegemaakt! Ik had er toen voor jullie misschien nog wel wat meer  moeten zijn. Met terugwerkende kracht........bloos.....

Zo! Dat is er ook weer uit! 
Chemo-les 4;
Lesje in nederigheid........ je wereld wordt klein, maar ik voel zoveel Liefde om me heen en ben iedereen zo dankbaar voor alle support! Het maakt écht een verschil!! En dat hoeft niet eens in kaartvorm, zo bedoel ik het niet, maar het idee dat mensen in gedachten bij me zijn is al voldoende.
Zoals gezegd, mijn wereldje wordt klein, nu vooral behoefte aan rust.
De liefdevolle rol van Ton (en écht; hulp accepteren is best lastig), van m'n kinderen, m'n grote trots Floor en naaste familie ( en ja, god zij dank kan ik Rob en Mirriam en de Wevers daar ook toe rekenen).
Er komt ongetwijfeld nog een periode dat ik mijn deur weer wagenwijd openzet voor vrienden, collega's en buren! Ik geef het wel aan, OK?!
Wordt een lange blog hé, maar toch nog één ;
Chemo-les 5;
Het eeuwige haasten en jakkeren is verruild voor een haast Zen- achtige manier van de dag doorbrengen.
Na de eerste uiterste beroerde 1 januari, ging het 2 januari ietsies beter.
Had me voorgenomen om een eindje te wandelen, viel wel wat tegen voor iemand die normaal gesproken zo 8 km hardloopt.
Na 20 minuten was ik kapot, m'n knietjes deden zeer, was weer duizelig en had een uur nodig om weer bij te komen. Hoezo; je energielevel zakt....
Na het douchen verkast naar Heiloo, daar komt om 14.30 de thuiszorg om de  Picc-lijn te verschonen.
Daarna naar de pruikenboer. Ik weet niet of ik dat ding in het echt ga dragen of dat ik het bij sjaaltjes houd, maar wil er toch één in huis hebben.
Uiterst lachwekkend zo'n sessie. Voelde me bijna terug in de musicaltijd.

Gekozen voor een modelletje dat jullie later wel te zien krijgen. Hij is best aardig en niet zo enorm truttig en "pruikerig", maar zodra ik echt kaal wordt, krijg ik bij hun een tondeuse behandeling en wordt het door mij gekozen haarwerk netjes aangepast. Even in laagjes knippen enzo, wat meer Tanja van maken.
Afijn, toen we buiten kwamen, was het alweer donker.
Ik was alweer gesloopt, zodat Ton de boodschappen mocht doen, die ik vervolgens met smaak !!!!! heb opgegeten.
Samen filmpje op de bank gekeken en redelijk op tijd naar bed.
Zijn wel rare nachtjes voor mij, omdat ik tussendoor veel wakker wordt (irritante picc-lijn, misselijk, veel moeten plassen doordat ik zoveel moet drinken).
Wat me lieve Leesbuiskindertjes tot de laatste chemo-les brengt van vandaag.
Chemo-les 6;
Ongewild een carrière move naar toiletjuffrouw. Doordat ik redelijk wat gif afgeef, moet ik na ieder toiletbezoek (en dat zijn er nogal wat), de wc-bril schoonmaken en met gesloten deksel 2x doorspoelen. En vooral niet vergeten handen te wassen!

Nou lieve mensen, jullie zijn weer bij.
Vandaag is ook redelijk door te komen, wel nog steeds misselijk maar te dragen. Weer 20 minuten gewandeld, met hetzelfde resultaat als gister, maar ik wil het er toch in houden. In de hoop dat ik volgende week weer wat fitter ben en misschien wel weer een rondje kan hardlopen.
Ton en ik "tutten" wat in huis en ik accepteer maar gewoon dat hij voor stofzuigt.
Op wat thuiszorg en bloedcontroles na, hopelijk een rustige week voor de boeg.
Dinsdag 14 januari staat kuur 2 klaar!

......Liefde is.....

....ik was aan het droedelen om onze Tan- Ton liefde vorm te geven,in wat ooit als dit achter de rug is, misschien wel een tatoo'tje (zeg dus nooit, nooit haha)  wordt.....

Ton gaat dan gelijk achter z'n PC aan de slag om er écht wat moois van te maken 😍