Jetzt geht los.......

Lieve allemaal,

Afgelopen vrijdag gingen Ton en ik even de zinnen verzetten met een wandeling in landgoed Leyduin te Vogelenzang.
En zowaar, ik kreeg zelfs even rust in mijn hoofd.
Helaas van korte duur, want op de terugweg in de auto werd ik gebeld door het ziekenhuis.
De chemo's kunnen een week eerder plaatsvinden.
Eigenlijk een heel goed bericht, maar drukte me wel weer even met m'n neus op de feiten. 
Maar dat eindeloze wachten is voorbij!
Vandaag kregen we eerst een voorlichtingsgesprek met heel veel informatie over de komende kuur.
Dat het een pittige gaat worden werd ons al snel duidelijk.
Heb twee tassen aan medicatie mee gekregen, om alle bijwerkingen zoveel mogelijk te bestrijden (een Primark tas was er niks bij vergeleken😂).
Daarnaast vertelde ze dat ik vrijwel zeker kaal ga worden.
De afspraak bij de kapper is al gemaakt, van een kort koppie naar kaal scheelt toch weer.
Thijs gaat 2 januari naar Peru, dus die heeft de opdracht mee om leuke fleurige sjaaltjes voor z'n moeder te gaan shoppen.
Na dit informatieve gedeelte was het tijd voor de volgende ronde; het plaatsen van de zgn. Picc-lijn (soort van permanent infuus).
Hier zag ik het meeste tegenop, maar had toch zoiets van "nou, kom maar op".
Zou volgens de folder en de chirurg echt wel meevallen, gaat tenslotte onder verdoving.
"Zou" inderdaad, als ie er in één keer in zou gaan.
Het gaat om een slangetje van 40 cm dat via je ader van elleboogholte naar bloedvat vlakbij je hart gaat.
Alleen mijn ader werkte niet mee, hij rolde steeds weg. Geen pijn, maar van dat gepiel en gefruts word je toch niet blij.
Zeker als het na 3 kwartier en nog een extra verdoving nog niet is gelukt.
Kortom, rechts maar proberen.
Ik was zo blij dat Ton erbij was! Ondertussen probeerde ik rustig te blijven, op m'n ademhaling letten en het dansfilmpje van Floortje voor me te zien.
Deze kant ging gelukkig beter, nog even frutsen bij m'n hals zodat hij (het slangetje ) de goede afslag nam.
Van alle stress liepen de tranen over m'n wangen, bibberde ik als een juffershondje, maar wat zijn die verpleegkundigen toch lief.
Alle zorg, tijd en aandacht!!!
Voor de zekerheid nog een foto laten maken op de afdeling radiologie om te checken of íe écht goed zat.
En dat was zo!
Mooi,na 3 uur ziekenhuis waren we wel aan een kop koffie thuis toe.
Klaar voor de eerste chemo morgen!
Oh ja, er moest ook nog een marker in m'n borst geplaatst worden (die in de oksel zit er al), dus dat doen we morgen dan maar eerst "even"voordat de chemo start.
Dát heb ik inmiddels al twee keer meegemaakt, dus je zou zeggen dat ik me dáár niet meer druk om maak.
Lieverds, bij deze wil ik iedereen enorm bedanken voor alle lieve ondersteunende berichtjes, kaarten, bloemen en het meeleven.
Echt, het helpt zo!
Alles is Liefde.
En voor morgen een fijne jaarwisseling allemaal 😘

Dansen op een vulkaan.....

Noem het toeval of niet, maar vanochtend las ik in de Kerst bijlage van de krant een stukje over de Onze Lieve Vrouw ter nood kapel.
Die ligt hier in Heiloo, ik was er al eens een kijkje wezen nemen toen ik hier nog niet eens woonde.
Maar vanochtend was ik zo enorm onrustig (hoorde continue m'n eigen hart bonken), dat ik het één maar met het ander besloot te combineren.
Hoewel gisteren ook al een stukkie hard gelopen, vandaag toch ook maar weer de sportschoenen aan.
Knallen over het asfalt richting Kapel.
Daar een stukje rustig gewandeld en gehuild.
Het lied uit de musical Foxtrot van Annie M.G. Schmidt schoot steeds door m'n hoofd.
Het heet officieel De laatste dans, niet dat ik het zo interpreteer hoor.
Mij raakt vooral het (blijven!!!) dansen op deze kanker vulkaan.
"Op je blote voeten door de lava"............de angst onder ogen zien.
Ik realiseerde me dat ik tot nu toe vaak voor mijn echte problemen ben weggelopen, een andere weg ingeslagen, noem het voor mijn part vluchtgedrag.
Maar dát gaat dit keer niet op.
Keihard de confrontatie aangaan, dát zal ik nu moeten.
Leren omgaan met de angst, niet alles alleen willen oplossen, maar met z'n allen "rond de krater staan".
En om in dit thema te blijven ;), ik dans nog graag met De Dijk mee op diezelfde vulkaan!
Net in mijn eentje keihard staan meezingen, LEKKER!!!!!
Zo!, waar zo'n kapel in de buurt al niet goed voor is.
Nu douchen en op naar de volgende stap.

Liefs Tan

Op bezoek bij de oncoloog

Gisteren stond er een bezoekje aan de oncoloog gepland.
Had de hoop dat hij de operatiedatum al kon geven, maar helaas nog niet bekend.
Het belangrijkste is z.s.m met de chemo-behandelingen te beginnen.
Ik moet het gesprek nog terug luisteren, maar het gaat een pittig traject van 20 weken worden.
Uit m'n hoofd; 4x twee wekelijks en 12x wekelijks.
Daarna en tussentijds kijken wat het doet.
Aangezien chemo de aanmaak van witte bloedlichaampjes verzwakt, komt er wekelijks een verpleegkundige thuis om een injectie met eiwitten die de aanmaak stimuleren, te geven.
Die kl...chemo die me aan de ene kant beter moet maken, maakt zoals we allemaal weten, ook heel veel stuk in je lijf.
De lijst met bijwerkingen is onuitputtelijk; ter kennisgeving aangenomen.
Ik zie wel. Het enige dat ik kan doen is zo sterk mogelijk zijn, zolang ik kan blijf ik dan ook hardlopen!
Nog een bijkomstigheid van de chemo; het wordt steeds lastiger om een bloedvat aan te prikken en aangezien de chemo's via een infuus gaan en er voor iedere behandeling bloed geprikt moet worden, heb ik besloten om een zgn. Picc- lijn te laten plaatsen.
Een soort permanent infuus met een slangetje naar het grootste bloedvat vlakbij je hart.
Iiiiieeeeek, dit vind Tanja allemaal al heel eng klinken, maar ga er ongetwijfeld mijn voordeel mee doen.
Dit gaat 30 december gebeuren, dus de Kerstdagen kunnen we "rustig" doorbrengen.

Na dit gesprek moesten we ons melden op de verpleegafdeling oncologie voor een intakegesprek met de verpleegkundige.
En oef! dát was confronterend! Dan zie je dus je voorland........
kale, ziek ogende vrouwen, mensen in langsrijdende bedden, infusen......
Ook hier ook weer enorm aardige mensen, maar je krijgt zo'n puist informatie over je heen!
Gelukkig ook in boekvorm verkrijgbaar 😂, dus vanmiddag nog eens rustig doorgenomen.
What the hell!!!!! Ik werd er niet echt vrolijk van, maar nogmaals ik laat het nu maar even rusten (of althans, doe daar een poging toe). tenslotte reageert ieder mens anders op een behandeling.

Na deze enerverende middag konden we gelukkig weer aanschuiven bij de PréKerst met alle naaste lieverds om ons heen.
Was zo fijn om als samengestelde familie bij elkaar te zijn, de Liefde stroomde!
Er werd een traantje weggepinkt maar ook minstens zo hard gelachen (heerlijk die foute humor!).
Hoogtepunt was toch wel het gitaarspel van Geert; Capricho Arabe van Francisco Tárrega. Door hem toepasselijk hertaald tot; "Fuck de Kankhûûûr".
Trots!

Na afloop, toen ik weer samen met Ton thuis was, kwam de langverwachtte ontlading.
Wist niet dat ik zo hard kon huilen en vloeken. Machteloosheid ten top.
Gelukkig daarna uitgeput in slaap gevallen en vanochtend weer met hernieuwde energie opgestaan.
Klaar om het laatste stukje onderzoek mee te maken.
Eerst nog even bloedafname i.v.m erfelijkheidsonderzoek ( "mijn" triple negatief heeft die eigenschap) en daar door de MRI.

Nu eerst vakantie tot de 30e (die Picc-lijn).
Dinsdag 7 januari pré-medicatie halen en uitleg en woensdag 8 januari start het circus.

Sorry mensen, dit stukje toch langer dan gepland. Maar ja, je hóeft het niet te lezen hé?!
Voor iedereen hele fijne kerstdagen, geniet van en met elkaar.
Alles is Liefde!

 



En vanochtend zo'n lieve link van Ton, samen staan we sterk!!!

RunForrestRun

Gatver, na een rommelig nachtje, blééf ik maar onrustig. Krantje lezen was het ook niet, hoorde continue mn eigen hartslag🤔

Auto door de wasstraat, tijdens die sessie ademhalings oefeningen gedaan, haha.

Hielp ook niet echt,dus dan zit er nog maar 1 ding op; rennen Tan, rennen!!!!

En dat hielp🤗

Kan ik me nu storten op het maken van kerst hapjes.

Stilte voor de storm.....??

Lieve allemaal,

Het is een beetje onwerkelijk allemaal.
Deze week gebeurt er niet zoveel, op afgelopen dinsdag na toen er nog puncties werden afgenomen.
Ik voel me absoluut niet ziek, nog genoten van de kerstviering op school, doe de boodschappen, rommel wat in m'n huis & tuin.
Maar soms knalt 'ie er weer onverwachts hard in; oh ja, ik heb kanker!
Wat ik dan vervolgens direct weer probeer te relativeren; het is maar gewoon borstkanker, er zijn mensen die er veel slechter aan toe zijn.
Soms lukt die gedachte, maar net zo vaak slaat de schrik weer om m'n hart en dat komt voornamelijk door de gedachte "wat staat me in godsnaam allemaal nog te wachten".
Is mijn lijf fit en sterk genoeg om de chemo's te te weerstaan?
Hoe zal het zijn om geopereerd te worden? (voor alles is een eerste keer...)
Zou het inderdaad één jaar in beslag nemen?
Kunnen Ton en ik nog op wintersport?
Maandag gesprek met de oncoloog en dinsdag nog een MRI.
Ga er vanuit dat er daarna meer duidelijkheid komt over wanneer de daadwerkelijke behandeling gaat starten.
Tot die tijd geniet ik van alle lieve kaartjes, ondersteunende app-jes en mijn eigen "bloemenwinkeltje".
Enne........sommigen vinden mij "stoer", maar geloof me; hoewel ik aardig dingen kan omschrijven, in werkelijkheid ben ik doodsbang.
Maar ik blijf hardnekkig geloven in de huidige wetenschap, in positiviteit en bovenal De Liefde!!!! (van iedereen om me heen)
En nu maar gewoon een rondje hardlopen, beetje de basisconditie vasthouden kan geen kwaad 😊
Liefs Tan

Da's schrikken.....

Lieve (aanstaande) volgers,

Je hoort en leest het zo vaak; één op de 3 mensen krijgt kanker.

Nu ben ik aan de beurt........en het begon allemaal met een verdikte lymfeklier onder mijn oksel.
(zie bijgevoegde tekst foto's die ik al in m'n dagboekje had geschreven).

Na een aanvankelijke diagnose dat het overal kon zitten(op mammografie en echo's van de borsten) was aanvankelijk niets te zien. Ja, een goedaardig knobbeltje op rechts, wel kwaadaardige tumor in de oksel.
De arts sprak de angst uit voor longkanker, omdat de lymfeklier opgezet was en een longtumor de neiging heeft om een "stationnetje over te slaan".
Het was een enorme klap, Ton en ik geschrokken en ik was enorm bang dat het mijn laatste kerst zou worden.
Dus na de PETscan en nog wat echo's en puncties de uitslag;
"gewoon borstkanker".
Dat was dan ook gek genoeg een opluchting.
Zal ongetwijfeld een zware periode worden, ben volgens arts een jaar uit de roulatie, maar er is genezing mogelijk!

Maar kreeg vandaag van m'n vriendin Ineke een molletje (ja, zo'n beestje die zich ook zo goed kan verstoppen 😏) uit één van mijn lievelingskinderboeken "Over de mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft ".
Dit gaat m'n mascotte en motto voor de komende periode worden; we laten ons niet zomaar op de kop poepen!!
Ik maak dit blog ("dat doet ze anders nooit") met in m'n achterhoofd;
Wie schrijft, die blijft én het lucht zo lekker op!
Dus, jullie zullen nog van me horen!
En nu al zó dankbaar voor alle steun,leve de liefde!
Liefs Tan