Het is een beetje onwerkelijk allemaal.
Deze week gebeurt er niet zoveel, op afgelopen dinsdag na toen er nog puncties werden afgenomen.
Ik voel me absoluut niet ziek, nog genoten van de kerstviering op school, doe de boodschappen, rommel wat in m'n huis & tuin.
Maar soms knalt 'ie er weer onverwachts hard in; oh ja, ik heb kanker!
Wat ik dan vervolgens direct weer probeer te relativeren; het is maar gewoon borstkanker, er zijn mensen die er veel slechter aan toe zijn.
Soms lukt die gedachte, maar net zo vaak slaat de schrik weer om m'n hart en dat komt voornamelijk door de gedachte "wat staat me in godsnaam allemaal nog te wachten".
Is mijn lijf fit en sterk genoeg om de chemo's te te weerstaan?
Hoe zal het zijn om geopereerd te worden? (voor alles is een eerste keer...)
Zou het inderdaad één jaar in beslag nemen?
Kunnen Ton en ik nog op wintersport?
Maandag gesprek met de oncoloog en dinsdag nog een MRI.
Ga er vanuit dat er daarna meer duidelijkheid komt over wanneer de daadwerkelijke behandeling gaat starten.
Tot die tijd geniet ik van alle lieve kaartjes, ondersteunende app-jes en mijn eigen "bloemenwinkeltje".
Enne........sommigen vinden mij "stoer", maar geloof me; hoewel ik aardig dingen kan omschrijven, in werkelijkheid ben ik doodsbang.
Maar ik blijf hardnekkig geloven in de huidige wetenschap, in positiviteit en bovenal De Liefde!!!! (van iedereen om me heen)
En nu maar gewoon een rondje hardlopen, beetje de basisconditie vasthouden kan geen kwaad 😊
Liefs Tan
❤️
BeantwoordenVerwijderen