Epiloog

 Lieve allemaal,

Huh? Een blog? Ze was toch klaar, "uitgekankerd"?

Klopt, tenminste de behandelingen waren klaar, ik nog niet......

En nu voel ik toch de behoefte om dit blog toe te voegen.

Allereerst, sommigen weten het al; het feit dat de relatie met Ton deze periode niet heeft mogen overleven. Dat ligt zeker níet aan hem, maar gaandeweg het hele ziekteproces was er in mijn gevoel iets veranderd. Heb het lang aangekeken, maar het kwam niet meer terug. En dan kan je maar één ding doen en da's eerlijk blijven. Naar jezelf en naar de ander....... En daar wil ik het bij laten, we hebben er nu beiden vrede mee.

Nadat de laatste bestraling achter de rug was, kwam ik in een soort euforie terecht.

Het is KLAAR!!!!!!

En ik was niet te stuiten, dacht m'n oude leven weer zo op te kunnen pikken. Huisje opknappen, wandelen, fietsen, op bezoek bij mensen, shoppen, re- stylen, oppassen op Floor....verzin het maar.

Maar géén tijd/ rust voor een boek, een serie, een tijdschrift; voor herstellen. Ik was kortom ietwat op hol geslagen. En moe, moe, doodmoe, zo MOE dat ik niet eens meer kón slapen, in bed rolden de gedachtes over elkaar heen en was ik weer klaarwakker. En tóch maar doorgaan, ik ben tenslotte "klaar". Tot de dag dat de man met de hamer kwam, iets van 2 weken na de laatste bestraling. Later hoorde ik dat dit vaak het keerpunt is. Ik kón niet meer, lijf en geest zeiden "bekijk het maar" en pas toen kwam het besef dat ik iets moest veranderen.

Gelukkig heb ik via de Mammacare uit het ziekenhuis een psycholoog gespecialiseerd in oncologie patiënten, ontmoet. Zij helpt mij verder en dat ervaar ik als heel prettig. Je verhaal doen, je valkuilen be-/erkennen en vertellen hoe je probeert op te krabbelen. Naast een luisterend oor, kan zij hele goede tips geven. Want ja, het blijkt dat wat ik ervaar, voor 95 % van de kankerpatiënten "normaal" is. En aan wie spiegelde ik me? Juist aan die 5 % die fluitend hun oude leven weer oppikken.

Kortom, sinds een paar weken doseer ik mijn energie. Als je nagaat dat een bezoekje van iemand al energie vreet, dan kan ik daar van balen maar het ís gewoon zo. Accepteren Tan! En aangeven dat je het hartstikke leuk vind als er iemand komt, maar dat je van te voren aangeeft dat je dat maar een half uurtje trekt, hoe gezellig het ook is.

Belangrijk is ook om zgn. rustmomenten, net als activiteiten, te plannen. Qua conditie redde ik het al aardig, kon al best een stuk wandelen. Mijn energielek zat (en zit nog steeds) voornamelijk in een snel overprikkeld brein, geen focus, vergeetachtigheid en bar weinig concentratie. Ik heb m'n weerstand daartegen opgegeven en met (beginnend) resultaat! De meeste nachten breng ik niet meer wakend en draaiiend door, maar er zijn er al een aantal van ononderbroken slaap geweest! Zo fijn! 

Verder heb ik me maar op de yoga gestort (leve het internet), goed voor lichaam én geest. Daarnaast probeer ik zoveel mogelijk in het "NU" te leven. Het klinkt alsof ik al aardig op weg ben om zo'n geitenwollensokken "zweefteef" te worden, hahaha. Maar niets is minder waar! Het geeft me alleen meer rust en juist dát heeft mijn lijf nodig om te herstellen. Ik ging duidelijk te hard van stapel, denderde door en kwam keihard tot stilstand. Het valt niet mee om als "doener" deze leefstijl vast te houden, maar ook hier weer helpt de techniek een handje. Zowel de Mammacareverpleegkundige als de psycholoog kwamen met dezelfde tip; de nieuwe app "Untire", speciaal voor (ex) kankerpatiënten. Blijkbaar waren ze alle twee naar hetzelfde congres geweest ;). Via die app krijg ik dagelijks tips en oefeningen op diverse gebieden, heel fijn!

Ben er nog lang niet. Deze KGV, jaja het heeft zelfs een naam; Kanker Gerelateerde Vermoeidheid, is niet zomaar verdwenen. Kan wel een jaar overheen gaan (slik). Maar beter in kleine stapjes vooruit dan weer onderuit gaan. En als ik dan toch iets moois uit de kanker moet halen, dan is dit het. Leef NU, Liefde voor de mensen die om je geven, waardering en respect voor de natuur, al het moois dat er nog te ontdekken valt. En ja, daar ga ik enorm de tijd voor nemen. Aangezien ik nog lang niet van plan ben om dood te gaan, leef ik tegenwoordig via de DELA regel; "waarom wachten met iets moois zeggen als het ook vandaag kan". Zouden meer mensen moeten doen!

Tot slot, nog een klein stukje lichamelijke zooi. Zoals jullie misschien nog weten had ik na de operaties heel veel last van wondvocht. Nou, nu nog! Het is inmiddels kneiterhard geworden. M'n borst is heel compact, ribbelig van huid en  nog steeds pijnlijk. Helaas ontwikkelde er zich ook zo'n plek onder m'n oksel, al voelde die wel anders aan. Hij rolde meer én werd steeds groter. Het voelde hetzelfde als die tumor. IIIIEEEEK! Tóch maar aan de bel getrokken, kon direct weer in het ziekenhuis terecht (geweldig die NZW Alkmaar Mammacare) en ook de verpleegkundige vertrouwde het na onderzoek niet. Binnen no time lag ik weer op de echo tafel. In een soort déja-vu. Als het niet goed was, zouden ze direct weer puncties doen.......ik zag m'n geest al zweven. Maar Godzijdank, het is gewoon vochtopeenhoping, halleluja! Nu dus wekelijks naar de oedeem gespecialiseerde fysiotherapeute voor behandeling. Momenteel heeft ze me getaped om op die manier vocht af te voeren.

Marlies Dekkers; eat your heart out😂

Nou ja, zo staat het er zo'n beetje voor. Niet teveel in één keer willen, m'n eigen grenzen bewaken én aangeven! Accepteren en pas dan weer dóór. 

Vanmorgen heerlijk met mezelf en een podcast op m'n oren (ja inderdaad, zo'n "zweverige" over ademhalingstechnieken) gewandeld en dat doet me zó goed. Aangezien ik inmiddels best weer aardig wat kilometertjes aankan, kon ik ook nog wat Yentl & de Boer liedjes luisteren én ongegeneerd meezingen, want er was bijna niemand in het bos 😅

Deze wil ik tot slot met jullie delen; "Meemaken of niet"........er is nog zoveel te ontdekken en te proberen. Niet wachten, NU doen wat er op je "lijstje" staat, ík ga het zeker doen!

https://www.youtube.com/watch?v=8O4ZU_1QHrM

https://youtu.be/8O4ZU_1QHrM

Dag lieve allemaal, qua bloggen laat ik het hier nu écht bij! Dank voor al jullie aandacht. Pas goed op jezelf en elkaar, maar bovenal Love Rules, enne......"Ergens om de hoek wacht soms geluk......"

Liefs Tan

Klaar?!?!

Lieve volgers,

Blog 40!!!!!
Een mooi getal om mee af te ronden.
De laatste foto's zijn van de bestralingen, 3 weken dagelijks naar het ziekenhuis.
Ach, dan heb je wat te doen.
Gelukkig was één van de verpleegkundigen zo aardig om het e.e.a vast te leggen. Voor mezelf ook fijn, want pas toen kon ik de omgeving en de apparaten goed in me opnemen. En zo als altijd, als je iets maar vaak genoeg doet, dan wordt het routine.
Liggen op de bank, schuiven tot alle lijnen corresponderen met het stralingsgebied. Knijper op de neus, snorkel om te ademen in de mond en brilletje op de neus om op het scherm te kijken.
De dames verwijderen zich en het apparaat komt in actie. Adem in, knop indrukken, hou adem in, hou vast (=bestralen) en adem uit.....herhaal dat een stuk of 10 keer en je 20 minutenbestralingstijd is gevuld.

Geen centje pijn! Of het moet mijn arm zijn, de okselwond is nog uiterst gevoelig en juist die arm moet natuurlijk omhoog. 

De behandelingen zitten er op, wat nog niet wil zeggen dat ik klaar ben met de kanker.
Er volgt nog een periode van controles en niet geheel onbelangrijk; weer opkrabbelen, zowel lichamelijk als geestelijk. 

En heel misschien nog een hersteloperatie, want m'n borst is er nog steeds niet best aan toe.
Het is waar, kanker verandert je leven!

Ik heb het gevoel dat ik de afgelopen maanden in een draaimolen ben gezet, die is heel hard aangeduwd, ik heb oeverloze rondjes gedraaid en nu wordt ik eruit gegooid, op eigen benen....
Draaiierig en nog wat onvast op de benen moet ik mijn weg weer vinden.
Dit verwoordt nog het meest het gevoel wat ik nu ervaar.
De blijdschap dat de kanker weg is, ervaar ik nog niet. En gek genoeg opluchting ook nog niet. Ik denk dat 't komt omdat ik het vertrouwen in mijn lijf kwijt ben geraakt. Mijn leven vóór de kanker kende natuurlijk ook z'n hoogte- en dieptepunten, maar m'n lijf dééd het altijd gewoon. En zomaar opeens verander je van een gewone sportieve vrouw tot een zieke, uit d'r kracht geslagen persoon. En dat doet wat met je.
Dát hebben jullie allemaal aardig kunnen volgen via deze blog.

Het "boek" dat jullie (gelukkig) altijd even terzijde konden leggen, ging voor mij ten alle tijden door. En ook nu is het nog niet "uit".
Maar ik denk dat het wél een mooi moment is om deze blogs te stoppen.
Ik vervolg mijn reis en hoop enorm in de toekomst weer de "oude Tan" te worden.
Daar hoort dan bovenal het vertrouwen in mijn lijf bij, mijn mind resetten, lichamelijke conditie opbouwen, weer meedoen aan de "gewone wereld" en op termijn ook mijn werk weer oppakken.

Helaas, helaas, helaas, denk dat we allemaal gehoopt hadden dat de corona wel overgewaaid zou zijn. Waar ik aanvankelijk dacht dat 't niet erg was in combinatie met kanker, heb ik achteraf toch moeten concluderen dat het uiterst zwaar was. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld, miste als mens, maar ook als kankerpatiënt, de aanrakingen, de knuffels, troostende schouders en het face-to-face je verhaal kwijt kunnen, enorm. Het kringetje werd wel érg klein.
Het zal nog wel een tijd zo blijven.......
Maar ik hoop dat ik straks weer dusdanig fit ben om de sociale contacten, met de passende 1,5 meter, toch weer aan te gaan.

Nu ben ik nog snel "overprikkeld", concentratie zero en snel uit balans.

Dag afdeling radiotherapie, tot nooit weer ziens!

Als je daarna bij je koffie een gelukspoppetje krijgt,
 móet dat toch wel een goed teken zijn

Ik sluit een bizarre periode af en eerlijk gezegd, ik ben best een beetje bang voor de toekomst........

Maar de hoop blijft altijd overeind om er sterker uit te komen; het leven NA de kanker wacht op me!!!

En tot slot; dank aan alle kaart-stuurders en trouwe oppep- app'ers 😘, je weet niet half hoe goed dat heeft gedaan!!!

Het gaat jullie goed.
Liefs Tan

En dóór.......

Hallo allemaal,

Deze blogserie loop al tegen de 40e editie aan......kan me voorstellen dat jullie inmiddels deze kankerverhalen een beetje zat zijn, maar het is nog steeds mijn realiteit!

Inmiddels wat nieuwe feitjes;

- Hart MRI was helemaal in orde! De klachten kwamen dus "gewoon" voort uit de chemo behandelingen. Goed spul.....

- Tweede operatie ligt inmiddels ook al een week achter me,

- Het toen weggenomen weefsel is in orde bevonden!!!

Dus dóór!!!

Vanmiddag mag ik me opnieuw melden bij de radioloog- oncoloog om de bestralingslijnen wederom uit te zetten. Je weet nog uit een vorig blog? Hiawatha gaat weer op oorlogspad. De laatste behandeling om ervoor te zorgen dat die kankercellen voorgoed verdwijnen!!

Nou heb ik m'n twijfels of het gebied al bestralingsbestendig is.......

Jaja, ik weet het, geen prettige aanblik. Maar ja het is dan ook geen grote-teen-kanker......

Niet dat ik me ooit "Centerfold-waardig"vond, ik was toch altijd trots op mijn vriendinnen (zoals collega-vriendin J. ze noemt ).

Ze hebben in de bijna 58 jaar op deze aardbodem een hoop meegemaakt.

Er is op dit moment weinig van over, maar ze is er nog!

Ik zal ooit m'n littekens met trots dragen, maar voorlopig doet het gewoon nog zeer. De okselplek die voor de 2e keer geopereerd is, nog het minst. Mijn borst met de verdwenen tepel (leuke boektitel😂) die hindert me na anderhalve maand nog het meest. Die operatie was 30 juni en nog steeds is het hard, raar verfrommeld en verkleurd.

Iedere beweging of activiteit moet ik bezuren met pijn, grrrrrr.

Daarnaast is na de 2e operatie de achterkant van mijn bovenarm gevoelloos. Dit kán nog overgaan.

Afijn, ik met mijn lekenverstand vraag me af of "mijn vriendin" in deze toestand de bestraling aan kan.

W'll see.

Zoals gezegd vanmiddag naar de radioloog en maandag (omdat ik dat wil!) nog een afspraak met de chirurg. Ik wil dat zij er ook nog naar kijkt. Niks telefonisch consult! Zoveel heb ik de afgelopen periode dan wel weer geleerd, opkomen voor jezelf!

Was btw ook het geval bij het plaatsen van het metalen draadje vorige week.

Ik stond deze keer op een verdoving vooraf, reactie van de verpleegkundige;

"oh, maar dat doen we toch altijd"......?!?!?!

Blijkt dat ze bij die behandeling onder de echo niet verdoven en onder de CTscan wél. Why????? Heb dat neergelegd bij de Mammacare, zij vonden het ook raar en bespreken het in een volgend overleg.

OK, samenvattend; na een klein oponthoud gaan we vol goede moed op weg naar de voltooiing van de behandeling.

Eerlijk is eerlijk, het valt me lang niet altijd mee om positief te blijven.

Kanker maakt je heel klein, nietig en alleen......

Maar om maar weer positief te eindigen, na mijn dip klauter ik weer omhoog.

Gister liep ik in de motregen door het duin van Egmond Binnen en voilá, hoe symbolisch, achter de heuvel scheen de zon!

Liefs Tan

Zijpaadje.....

 Hallo allemaal,

Inmiddels vanuit m'n "loopgraven" verplaatst naar mijn heerlijke achtertuin.Daarnaast heb ik gelukkig genoeg energie om te klussen in het huis én om mijn nieuwe fiets in te rijden en kan ik op die manier m'n tijd wat invullen (had in de afgelopen periode ook nuttig door kunnen komen door bijvoorbeeld vloeiend Spaans te leren, maar op de e.o.a. manier stond m'n kop daar niet naar 😂). Fysiek bezig zijn geeft mij de juiste afleiding.

Dus met één tiet in de hand door het ganse land......nou ja,de omgeving. Die borst doet nog best zeer ondanks dat er vocht uitgehaald is. Maar geen reden tot zorg aldus de verpleegkundigen van de mammacare. Ik mag dan ook ongelimiteerd op de pedalen. Kom mooie plekjes tegen in de ongeveer 30 km actieradius in de buurt. Dan heb ik het ook wel weer gehad.

Maar goed, tot zover de pret. Aangezien er aan het begin van deze hele expeditie op een CTscan ook een vlekje op mijn long was ontdekt, vond de oncoloog het nu tijd voor een check-up. Dus vorige week dinsdag mocht ik de scan weer in. De uitslag was, tja hoe zal ik het zeggen, weinig verhelderend. Het "vlekje" zit er nog steeds en onveranderd qua grootte. Volgens de oncoloog geen kanker, tenminste geen snelgroeiend, anders had 'ie het loodje wel gelegd tijdens de chemo's. Wat dan wel?????, was natuurlijk mijn vraag. Om in zijn eigen vakgebied oncologie te blijven, kán het een langzaam groeiende tumor zijn, of toch wat anders. Daarvoor moet hij te rade gaan bij zijn collega's van de longafdeling.

Zucht!!!!!

Voorlopig probeer ik dit te parkeren en ga ik er vanuit dat het totaal wat anders is. Eerst de operatie van mijn oksel, op zoek naar de marker en weghalen van omliggend weefsel. Daarna zien we weer verder........

Donderdag de 13e a.s. eerst mijn favoriete onderdeel; het plaatsen van het metalen draadje en vrijdag de operatie.

Zo, jullie zijn weer "bij". Voor iedereen die weer aan het werk is; succes met deze hitte!!! Ik doe nog een rondje richting strand ;)

Enne.......1 voordeel voor mij bij deze temperaturen; m'n "kapsel", kan het aanraden! 😃

Liefs Tan

Hiawatha terug in de loopgraven.....

Hallo allemaal,

Had niet verwacht al zo snel bij jullie terug te zijn......

Helaas dus wel.

Waar Hiawatha vorige blog nog klaar was om op oorlogspad te gaan, nu tijdelijk de loopgraven in.

Vanmiddag ging ik naar het ziekenhuis omdat ik tóch geen goed gevoel had over die gespannen borst. Hij ging er steeds vreemder uitzien, deed meer pijn, rare verkleuringen en weer vochtverlies.

Dus mijn gevoel van "een zeur" te zijn toch maar opzij gezet en een afspraak gemaakt. NB. deze "zeurgevoelens" werden op de mammacare direct de kop ingedrukt.

Zowel arts als verpleegkundige hadden zoiets van "dat moet niet fijn voelen" itt de radioloog (man), die de mening had dat het vanzelf wel over zou gaan.

Gelukkig voelden deze vrouwen precies aan wat ik ervaarde.

Kortom, via de hechting 6 spuiten eruit gehaald.

Ik zette me al schrap voor pijn, maar dat stuk borst is gevoelloos.

In dit geval prettig dus!

Voor de zekerheid wordt er van dat vocht nog wat op kweek gezet.

Ik kon m'n tranen weer drogen, en weer dóór.....dacht ik.

Arts/ chirurg wilde eerst nog een dilemma met bespreken, aangekaart door de radioloog en zojuist besproken in het MDO.

Ik zou gebeld worden, maar nu ik er toch was.....

De radioloog wil exact weten welk gebied hij moet bestralen en hoe kleiner dat gebied, hoe beter natuurlijk.

Op de toen gemaakte CTscan zag hij de achter gebleven marker.

En waar men vorige keer de theorie hanteerde dat zo'n stukje chirurgisch staal geen kwaad kan, hield hij er een andere mening op na.

Hij wil zéker weten of dat gebiedje rond de marker kankervrij is en wel of niet bestraald moet worden.

Betekent; marker en omliggend weefsel verwijderen tijdens nieuwe operatie.

Nieuwe operatie betekent dat ze die marker weer duidelijk moeten traceren en ja hoor, waar ik m'n geest al zag zweven: er moet weer zo'n k*t draadje geplaatst worden.

Hier zakte me écht even de moed in de schoenen.

"Kan er niet gewoon alleen geopereerd worden? Breng mij in slaap en wroet net zolang totdat jullie dat klere ding hebben gevonden".

Nope, geen goed idee.

Wát er nou de vorige keer niet helemaal goed is gedaan, snapte ik eenmaal thuis aangekomen, ook niet echt.

Draadje vorige keer verkeerd geplaatst? Naast de marker geprikt? Hoewel je het bijna niet durft te denken.....onkundige chirurg? 

Nou ja, maakt nu ook niet uit. Feit ligt er, dat mijn oksel opnieuw geopereerd moet worden.

Direct door naar afdeling echografie. Helaas middels deze techniek was die kl...marker niet duidelijk genoeg te traceren. Volgende week (hopelijk) verder zoeken via de CTscan én plaatsing van dat draadje.

De vorige keer vond ik dat echt een vreselijke behandeling. Besproken met arts/chirurg en ik krijg nu een morfine-achtige pijnstiller (joepie!!!!) en heb ook laten vastleggen dat we het dit keer niets eens gaan probéren zonder verdoving.

Bestralingen die dinsdag zouden starten worden uitgesteld.

Heel verhaal weer, ben dr maar mooi klaar mee. 

Waar ik me vorige week nog heel sterk, krachtig en hoopvol voelde, is dat nu ver te zoeken.

Daarom post in deze blog de foto's die afgelopen dinsdag gemaakt zijn door oud- collega Menno Bonkenburg van Portret19.

Ik had al eerder voor zijn lens gestaan, dus durfde hem het vertrouwen te geven.

En wát een leuke middag en dito foto's!!!

Ben echt geen Johnny the Selfkicker, maar ik wilde tóch een herinnering aan deze periode.

En wees nou eerlijk, hoe blij ik ook met mijn huidige stekeltjes ben, het zou geen vrijwillige coupe zijn.

Ik wil ze met jullie delen en hoop de kracht en de hoop weer terug te vinden.

Laat mij na deze onverwachte teleurstelling maar even een paar dagen in mijn loopgraven. Ik kom er ongetwijfeld weer uit, maar nú even niet!

Toch veel liefs, Tan

Hiawatha op oorlogspad

Lieve allemaal,

Daar ben ik weer met de normale blog dit keer.

De vorige keer dat ik jullie berichtte had ik het geduld niet om een blog te maken.

Het goede nieuws móest er direct via de app uit!

Natuurlijk is het heel fijn dat er geen verdere kankercellen zijn gevonden, maar ik ben nog niet klaar.

De bestraling komt eraan. Ter voorbereiding vanmorgen naar het ziekenhuis, afdeling radiotherapie.

Eerst een gesprek met de arts; aardige man, lekker direct, ik hou daar wel van.

Hij gaf uitleg over wat me te wachten staat, nl. 3 weken dagelijks bestralen (m.u.v. de weekenden, dan ben ik vrij).

Die 3 weken vallen mij heel erg mee, ik hield rekening met 5.

Ook vertelde hij me het e.e.a. over (ja hoor, daar zijn ze weer....) bijwerkingen.

Ik schijn er patent op te hebben, maar vooralsnog trek ik me er niks van aan en ga er blanco in.

Er volgde nog een lichamelijk onderzoek en daar was ik dit keer heel blij mee.

De arts kon mooi bekijken of mijn borst wel bestralings- klaar was.

Want hoewel de operatie inmiddels 4 weken geleden is, had ik vorige week toch een heel vreemd akkefietje.

M'n borst voelde al wat zwaar en gevoelig, maar je denkt dat zoiets erbij hoort.

Ik was lekker bezig met m'n verfklusjes (ik had géén restricties gekregen, mocht gewoon alles doen) totdat ik opeens in een plas nattigheid stond. IIIIEEEEK!

Ik nog voelen of ik niet in m'n broek gepiest had (ja, lach maar), maar het stroomde uit mijn borst. Het gutste uit de hechting. Ik schrok me rot, wat is dít nou weer?

Handdoek gepakt, binnen no-time doorweekt, en op zoek naar het telefoonnummer van de Mammacare. Het was 16.45 uur en de receptie was al dicht. Verpleegafdeling oncologie dan maar; ook niet! 

Ehhhhh, wie nu? Thuiszorg, die nam wel op. Zij wist te vertellen dat het waarschijnlijk wondvocht was, wat normaal gesproken zich een uitweg binnen je lichaam zoekt. Vroeger kreeg je een drain, maar dat wordt niet meer toegepast.

Op haar advies de spoedeisende hulp gebeld, die het overigens ook niet wisten, maar iemand met verstand van zaken probeerden te vinden.

Ondertussen ik naar boven, drup drup guts, alles onder de smurrie. Maar een beetje gewassen en op zoek naar verbandmiddelen. Gelukkig belde er toen een voor mij bekende verpleegkundige; ik hoefde me niet ongerust te maken.

Stap maar onder de douche en probeer de borst maar zachtjes leeg te duwen. Mocht het niet stoppen dan vanavond toch komen.......

Afijn, je snapt Tanja bibberdebibber onder de douche. Daarna verbandje aangelegd, doek erom heen en bijkomen. Godzijdank was het om 20.00 gestopt! Zucht.

De dag erna had mijn borst een kuil ipv een bobbel. In de loop van de week vulde die kuil zich wel weer aardig, maar ik was er niet gerust op.

Naarmate de dagen vorderden nam de druk weer toe. Voelde en voelt nog steeds niet fijn.

Gelukkig was de arts van vanmorgen niet alleen radioloog, maar ook oncoloog. Dus op mijn vraag of de bestraling wel doorgang kan vinden met zo'n dikke opgezette tiet, antwoordde hij "zolang je geen koorts krijgt, het niet nog meer verkleurt en niet nog dikker wordt". Die bestraling moet sowieso starten en we zien je dan dagelijks dus kunnen het goed in de gaten houden. OK, kom maar op!

Eerst nog een CTscan en de belijning aanbrengen.

Deze Indiaan-op-oorlogspad kleurtjes worden aangebracht terwijl je in de juiste houding onder de CT scan ligt. Dit om ervoor te zorgen dat je bij alle bestralingen iedere keer exact hetzelfde ligt. Daarnaast nog 3 tatoeage plekjes aangebracht.

Eerst geoefend met de snorkel, ja echt, ik verzin het niet! Omdat het mijn linkerborst betreft zit je dichtbij longen en hart. De straling komt, (als ik het goed onthouden heb) zodra ik mijn adem inhoud. Ik krijg een knijper op mijn neus, adem dus door de snorkel in en uit, op een scherm kan ik dat zien,krijg een knop in mijn handen en zodra ik een seintje krijg houd ik mijn adem in (het langste was 40 seconden) daarna mag je de knop loslaten en weer gewoon doorademen. Dat herhaalt zich dan tig keer.

Nou, al met al goed te doen.

Stukken beter dan de hart MRI van vorige week. Zal daar niet te lang over uitweiden, maar vooral de voorbereiding was ruk! Door de chemo zijn mijn vaten aangetast en ben ik lastig te prikken. Rechts gaat nog, dus dat infuus tbv de contrastvloeistof, zat er zo in. Maar moest nog een 2e infuus op links voor een goedje dat je hart expres op hol doet slaan, alles voor een goed plaatje ;)

Na 6 keer op het laborantenkamertje zonder resultaat, over naar de MRI ruimte waar een collega het wel even zou doen. Afijn, na ettelijke pogingen, toch maar dat 2e infuus ook op rechts. Jaja, je maakt nog es wat mee als je kanker hebt.....

Uitslag MRI de 13e.

Maar nu focus op bestraling, hoor je Mevrouw Stemband al? "De laatste rónde"!!!

Helaas pindakaas, weer geen zon voor Tanja, en zeker tot een jaar (!) na de bestraling. Door de bestraling gaat al roodheid ontstaan, da's dus genoeg.

Ik heb me er al bij neergelegd. Ben allang blij met m'n terugkerende haar en het feit dat mijn smaakvermogen zo goed als terug is. Al kreeg ik te horen dat dát ook weer kan verdwijnen..........

We gaan het allemaal wel weer zien.

Jullie zijn weer volledig op de hoogte.

Ik klus, zolang de bestralingsmoeheid niet optreedt, lekker verder in mijn huisje.

De buitenbeits staat al klaar, mooi werkje in de schaduw.

Júllie wens ik natuurlijk wel heel veel zon.

Geniet van elkaar en het leven.

Enne.......mocht je es in de buurt zijn......op 1,5 meter kun je best gezellig kletsen.

Veel liefs Tan

Nog niks

Hoi, vervolg op uitslag voorstadia gevonden:

De dames en heren pathologen uit de academische wereld weten na een week ook niet of dit te behandelen is en vooral hoe.

Zojuist na een zenuwslopende dag, met deze mededeling gebeld.

Nu gaan ze de eerdere biopten vergelijken met dit weefsel.

Kortom, nog langer wachten! 

Ik baal enorm....en da's zacht uitgedrukt.

Hoop snel met verder  (goed🤞🙏) nieuws te komen.

Liefs Tan

Goed nieuws en.......onzekerheid

Hallo allemaal,

In m'n laatste blog had ik verteld over de operatie.

Zojuist kreeg ik de uitslag van het pathologisch onderzoek n.a.v. het weg genomen weefsel.

Het goede nieuws; in de oksel is alles schoon!!!

Er zijn 2 klieren weggehaald, maar daar kan je goed zonder mee.

Wel is er een souvenirtje achter gebleven, de marker was nl niet terug te vinden.

Nou ja, is klein draadje van chirurgisch staal, dus dat kan geen kwaad.

Je leest tenslotte ook wel eens dat er een schaar achterblijft😂😂😂

Tot zover het goede nieuws, want de arts had nog een "maar" in petto.

In de borst was de tumor weliswaar bezweken onder de chemo, maar in het weefsel er omheen zijn toch diverse voorstadia gevonden.

En dát had ik niet zien aankomen!

Had me echt ingesteld op dat alles schoon zou zijn en dat we het bestralingstraject zouden gaan bespreken.

Oké, dit is dus een stapje terug.

Het weefsel gaat nu verder onderzocht worden in een academisch ziekenhuis.

Volgende week donderdag volgt dan de uitslag.

Het ligt eraan wat ze vinden en hoe groot het gebied is, er zijn daarna 3 mogelijkheden:

- gebied is klein en gecentreerd op 1 plek, dan volstaat bestraling

- is het gebied groter; nog een keer opereren

- in het ergste geval volgt preventief verwijderen van die borst

😡 dacht je dat je er was......

Kill that bastard!

Oftewel, wat moet dat moet.

Voorlopig weer een weekje onzekerheid, misschien valt het mee.

Maar denk niet dat ik weer zo onbevangen en vrij van angst de uitslag kan afwachten.

Afleiding zoeken gaat het parool worden! 

Kreeg het logische advies om dit nieuws te "parkeren" en me te focussen op het herstel. 

Ik mag daar iets meer de tijd voor nemen sprak de verpleegkundige met een knipoog (ik was nl alweer aan het fietsen en vertelde dat ik bij hobbels mijn borst vast moet houden en dat dát er voor de overige verkeersdeelnemers heel raar uitziet, hihi).

Laat de zon weer schijnen, letterlijk en figuurlijk!

Vandaag was, ondanks deze teleurstellende boodschap, toch een dag met een gouden randje.

Twee lieve vriendinnen stuurden n.a.v. de weer groeiende wimpers (nog minimaal hoor) wel alvast een TOPmascara!

En kijk goed op de foto; La Vie est belle 😀😍

Liefs Tanja en ik laat me volgende week wel weer horen 

The girl is back in town

Hallo allemaal,

Inmiddels is de operatie 6 dagen geleden en tijd om jullie even op de hoogte te brengen.

Had eerlijk gezegd verwacht deze blog eerder te kunnen maken, maar had er de fut nog niet voor.

Vandaag voor het eerst weer het gevoel van "the girl is back in town", dus ga er maar voor zitten 😄

Zoals ik in mijn vorige blog al omschreef, ik zag het meeste op tegen de pré- operatieve behandeling.

Niet geheel ten onrechte blijkt achteraf........

De injecties met radio- actieve vloeistof waren goed te doen, gewoon een injectie in mijn borst. Via het lymfesysteem zou het doorlopen naar de poortwachtersklier.

Het pulse geluid daarna was uiterst grappig, zo konden ze lokaliseren waar de meeste radioactiviteit zat.

Onder het draaiende foto-apparaat, de boel aftekenen dat was deel 1.

Om de onrust uit mijn lijf te halen was ik vanuit Ton zijn huis wandelend naar het ziekenhuis gegaan, dus terug gelopen en daar een kopje thee gedronken.

Voor ik het wist was het tijd voor deel 2; het plaatsen van de metalen draad in mijn andere okselklier (omdat daar de radioactieve vloeistof niet kwam).

Zou in principe zo gefixed moeten zijn, "zou" ja.......als 'ie in 1x op de juiste plek zat. Het is dus een metalen draadje met aan het uiteinde een ankertje dat in de voormalige tumorplek geplaatst moest worden. De radiologen zoeken de juiste plek via het echo scherm.

Verdoven zou niet nodig zijn, het voelt als een injectie.

Ja, dat inbrengen wel, maar het zoeken naar de juiste plek (lees;wroeten en pielen) veroorzaakte een hele scherpe en misselijk makende pijn.

Dus toch maar een verdoving, haalde de scherpe randjes er vanaf, maar prettig was anders. Ondertussen bleef ik mijn zelf verzonnen "blijf-rustig-ik-kan-dit-mantra" maar in mijn hoofd zingen. Uiteindelijk na 20 minuten zat ie erin!

Wát een opluchting!

Nu kon ik gewoon uitzien naar de operatie!

Die nacht nog best aardig geslapen en wekker op 5.30 uur gezet. We moesten  namelijk al om 7.00 uur in een corona-vrijgehouden Den Helder zijn.

Om 6.45 uur meldden wij ons voor een nog dichte deur, met een via de intercom niet echt vriendelijk "komt u doen?", mochten we naar binnen.

Tenminste ik, Ton moest rechtsomkeert maken, hij ging om de tijd te doden maar een duinwandeling maken. 

Ik voelde me uiterst relaxt, Oké beetje gezonde spanning, maar hier had ik zo lang naar uitgekeken; weg met die zooi uit mijn lijf!

Het ging allemaal best vlot, operatieschort aan, bloed afnemen, naar pré operatieruimte, infuus aanbrengen en hup op OKtafel schuiven.

Kon nog net een grapje maken dat ik vandaag toch wel een volle zaal trok (telde in de gauwigheid 8 man om me heen), zag nog de pretoogjes van de chirurg (wéér zo'n jonkie 😉), de anesthesist diende de vloeistof toe, vroeg nog of ik kinderen had, ik wilde daar nog aan toevoegen dat ik ook de trotse oma van Floor ben, maar toen zakte ik al weg..........

Heerlijk om zo diep te slapen!

Ik werd na 82 minuten (wist ik toen natuurlijk niet, maar later teruggelezen in het operatieverslag haha) wakker omdat iemand vroeg of ik een ijsje wilde, had inderdaad een gevoelige keel, maar een ijsje? Nee, bedankt! Laat mij nog maar even sukkelen.

Terug gereden naar de kamer, had een enorme honger en zin in koffie!

Ondertussen was Ton gebeld en mocht hij zowaar op de afdeling komen.

Ik weet het ook niet precies meer, was nog behoorlijk suf, maar nadat ik geplast had, kregen we een zak pijnstillers mee en kon ik naar huis.

Zó snel!

Ik had , achteraf gezien, iets meer tijd willen hebben, iets meer aandacht van een verpleegkundige, iets meer uitleg over de wonden en de juiste verzorging, iets meer Alkmaar-gevoel. Dáár heb ik me altijd heel erg gehoord en gezien gevoeld! Nu voelde ik me meer een nummer, zo van "klaar en wegwezen".

Aan de ene kant wil je natuurlijk ook zo snel mogelijk naar huis, maar nu zat ik wel heel snel in de auto en de vragen en de bijbehorende onzekerheden kwamen pas de dagen daarna!

De eerste nacht was Ton nog bij me (stond ook in de folder dat je niet alleen mocht zijn), maar de nacht daarna was ik alleen.

En wie mij een beetje kent, ik dacht daar ook vrij makkelijk over.

Viel dat even tegen!

Ik had nl. 's middags de pleister van mijn borst mogen halen, ten eerste schrik je je dan van de aanblik, maar het bloeden begon ook weer.

Gebeld met borstkliniek Alkmaar. Advies; ga maar douchen, doe er een nieuw verbandje op en als het niet gaat, kom je maar naar de spoedpost (het was inmiddels al 16.30 en zij zouden zo sluiten).

Afijn, je kent dat wel, met een beetje bloed onder de douche lijkt het al snel een slachthuis 😅.

Bibberend op zoek naar verband, ik had nl niks meegekregen uit het ziekenhuis....

(ja! óók aangekaart bij de evaluatie enquete).

Vond gelukkig nog wat van de Picc-lijn verzorging. Hield het bloeden angstvallig in de gaten, maar om 20.00 uur was het gestopt! Mooi, want die spoedeisende hulp is niet mijn favoriete plek!

Totdat ik naar bed ging......gloeiendegloeiendegloeiende; weer bloeden.

Kortom, angstig/onzeker en huilerig nachtje.

Volgende dag gebeld met Alkmaar, zij weten me weer enigszins gerust te stellen.

Komt goed.

Klopt inderdaad, hoewel het nog steeds geen prettige aanblik is, ben ik er iets meer aan gewend. Vanmiddag kijkt de huisarts er even naar.

Toch heb ik tijdens dit hele gebeuren de afgelopen 6 dagen gemerkt hoe belangrijk het is dat je goed voorgelicht en begeleid moet worden. En dat is meer dan een foldertje meegeven! Ik ben ook maar een leek.

Gelukkig was daar m'n mede- warrior uit Leiden, via haar vlog/messenger/mail en whats-app elkaar nu maar 's gebeld, en hoe fijn is dat! Iemand spreken die hetzelfde heeft meegemaakt en exact weet hoe je zoiets beleeft, zowel lichamelijk als geestelijk. Dankjewel lieve G!

Lieve (klein)dochter zorgt ook altijd voor welkome afleiding, zó fijn😍!

En nu, 6 dagen later, voel ik me weer een stuk beter. De medicatie rol is bijna leeg, maar ik heb geen centje lichamelijke pijn gevoeld.

Voel nu voor het eerst wel weer iets van "oké en we gaan weer door!", tenslotte is het nog niet klaar.

Donderdag afspraak in borstkliniek, er is dan MDO geweest en als het goed is, heeft de patholoog dan ook de uitslag van het weggenomen weefsel.

Ik ga er eigenlijk vanuit dat het gewoon goed is!

Btw; dit was eigenlijk een telefonische afspraak, maar ik heb behoefte aan face-to-face contact, dus kunnen regelen dat ik naar ziekenhuis kom.

N.a.v. dat weefselonderzoek wordt het aantal bestralingen bepaalt.

En da's de laatste fase!!!!!!!

Dat maakt me zo blij, dat ik om dat gevoel uit te beelden onderstaande foto beneden heb neergezet; Tan dansend en genietend!

En!!!!!! Als ik met een beetje tegenlicht in de spiegel kijk, zie ik m'n haar groeien. Er zit zelfs al een donkere zweem op m'n koppie!

Het allermooiste vind ik dat ook m'n wimpers terugkomen, kan niet wachten om mezelf straks met een nieuwe mascara te verwennen!

Iemand van de dames die 'n goeie weet?

Nog even en dan kan de verzameling sjaals ook de kast weer in en ik kijk ernaar uit!

Tot zover lieve volgers, zodra ik donderdag iets meer weet, laat ik het horen.

Liefs Tan.

Back to reality

 allemaal,

Een paar heerlijke rustige weken achter de rug.

Even geen ziekenhuis, maar dit keer vakantiehuis in en uit.

Voor de verandering ook wel eens fijn!

Het duurde wel even voordat ik het gevoel kreeg een beetje "chemo- vrij" te zijn.

Op de één of andere manier had ik na de laatste chemo een enorme spierpijn in m'n bovenbenen. Alsof ik het weet niet wat had gedaan.

De trap op en af was een crime, trapleuning werd hijspaal.

Maar zoals gezegd, dat nam het genieten van "even eruit zijn" niet weg!

Texel ooit lang geleden bezocht, maar heb daar geen levendige herinneringen aan.

Nu weer wel!

Wat een mooi eiland😍

Zodra je op de boot stapt, begint de vakantie al.

Sterker nog, omdat je vanwege corona in de auto moest blijven, had ik helemaal niet door dat we al aan het varen waren. Binnen no- time aan de overkant en ons huisje opgezocht.

Prachtig!

De eerste 2 dagen zonnig en op ons gemak het eiland verkend.

De keuze om de elektrische fiets mee te nemen was een goeie (kon ik toch nog wat kilometertjes wegtrappen), zo ook de regencapes😂.

Die bleken we de derde dag hard nodig te hebben.

Dat was mini-vakantie nummer 1.

Even terug naar huis en toch nog een ziekenhuisbezoekje.

Er moest nl nog een echo en MRI gemaakt worden om te kijken hoe de tumoren ervoor stonden........

HOERA!!!!! niet meer te zien!!!!! HOE FIJN IS DAT!

Al die ellende niet voor niets geweest!

Door naar de borstkliniek voor een gesprek met de chirurg.

Ik ging ervan uit dat de in het begin geplaatste markers (in borst en oksel) hun naam eer aan zouden doen; nl. de plek markeren waar de chirurg moet opereren.

Te simpel gedacht!

De dag voor de operatie moet ik nl terug naar het ziekenhuis, afdeling radiologie.

Daar spuiten ze op de plek waar de tumor zat (marker! daar is ie dan toch)radioactieve vloeistof in m'n borst die dan blauw gaat verkleuren. Vervolgens loopt dat via het lymfesysteem naar de zgn poortwachter in mijn oksel, zodat ze ook daar weten waar te snijden.

Helaas pindakaas blijft het daar niet bij, want er zaten ook tumorcellen in een klier náást de poortwachter en daar komt die vloeistof niet. Die moet daarom gemarkeerd worden dmv een metalen draadje. 

De chirurg gaf aan dat dit een beetje 'n "rottig" onderdeel zou zijn......nou je voelt 'm al aankomen; Tanja maakt zich hier nu al druk om.

Als je nagaat dat mijn moeder vroeger nooit mocht vertellen wanneer ze een afspraak voor ons had gemaakt bij de tandarts, maar pas op de ochtend zelf met de heugelijke boodschap kwam. Had ik tenminste geen tijd om me druk te maken.

Nu heb ik daar maar liefst 2 weken de tijd voor....GGGRRRRR!

Gelukkig hadden we nog een 2e uitje gepland, een paar dagen naar Twente, Overijssel.

Even de zinnen verzetten.

Wederom prachtig, wat een natuurschoon en dit keer hielden we het (ondanks alle slechte voorspellingen) droog.

Door de mooie fiets- en wandeltochten raakte de komende behandeling wat op de achtergrond. Soms.......

Soms echter schoot de schrik weer in mijn lijf, oh ja kanker= ziek= opereren= niet fijn= wakker liggen 's nachts.

Maar eerlijk is eerlijk, tussendoor echt genoten hoor!

 

Afgelopen vrijdag teruggekomen en nu is het echt back to reality!

Werd gebeld door de opname afdeling, dinsdag 30 juni is de operatie.

Daar zie ik op zich niet eens zo tegenop, infuus erin en slapen....

Het is meer het onderzoek vooraf op maandag én hoe kom ik uit de operatie?

Zal uiteindelijk allemaal wel goed komen.

Hoe was dat oude spreekwoord ook alweer?

"Men lijdt het meest van het lijden dat men vreest".......

Ik ben maar vast begonnen met positief op mijn onderbewuste aan het inpraten, 's kijken of dat effect heeft ;)

In ieder geval de 30e als eerste aan de beurt!

Dat betekent heel vroeg op, we moeten ons al om 7.00 uur melden in Den Helder.

Helaas niet in Alkmaar, daar was de corona afdeling en Den Helder hebben ze corona- vrij gehouden. Wel slim natuurlijk.

Dus voor de 2e keer in korte tijd richting "einde Nederland", hihihi.

De volgende keer dat ik blog zal na mijn operatie zijn, kijk er nu al naar uit!

Veel liefs, Tan

......overstappen......

Hallo allemaal,

Daar zit ik dan eindelijk weer eens;

heerlijke schrijfplek 😍

Het is tijd om "over te stappen"; andere trein, ander spoor......
Morgen nl de laatste chemo!!!!!
Die hebben vanaf december mijn leven bepaald, jullie hebben daar door dit blog allemaal getuige van kunnen zijn.
Natuurlijk is het morgen bijna een feestdag te noemen, toch is het voor mij ook raar.
Nu wist ik min of meer waar ik aan toe was.
Het traject van opereren en bestralen is een nieuwe ervaring en eerlijk gezegd maakt die onzekerheid me ook weer bang.
Het was bekend terrein waar ik wekelijks heenging, de meiden van de verpleging voelden vertrouwd, de hele afdeling trouwens, met steeds meer bekende gezichten.
Oké, niet iedere chemo was prettig en dan heb ik het niet over de behandeling an sich (dat was in corona tijd zelfs bijna een uitje), maar over de "ongemakken" daarna.
Ik heb gemerkt dat naarmate de tijd vorderde, het me vooral geestelijk steeds meer moeite kostte.
Met name de laatste 2 á 3 weken, het leek wel of mijn lijf er "klaar" mee was, vol van de chemo.
Alles zwaar, ledematen die aanvoelen als 20 kg per stuk. Niet meer vooruit te branden.
Het koste me alle wilskracht om toch dagelijks aan m'n wandel "verplichting" te voldoen.
Alles voor nog een restje energie tbv het after-chemo tijdperk!
Maar zoals gezegd, vooral geestelijk viel het me zwaar. Ik was het zat, liet m'n kop een beetje hangen.
Dat kwam ook omdat mijn chemo-spookje (die dus nog steeds niet van mijn zijde week met al die fijne bijwerkingen), nu kennis had gemaakt met z'n verre achterneef; het oud-zeer-spook.
NB. ik schrijf dit voornamelijk als note to myself, zodat ik "later" kan lezen hoe het wérkelijk was.Zonder "blog-opsmuck".....
Het oud-zeer-spook was, zelfs als verre familie van, een vasthoudend type'tje.
Al het verdriet uit het verleden waarvan ik dacht het te hebben verwerkt, kwam in alle heftigheid terug!
Niet in slaap komen door walgelijk realistische plaatjes in mijn hoofd, een niet te stoppen soort van diashow, zonder duidelijke volgorde, hapsnap door elkaar. 
Daar kon geen pammetje tegen op.
Als ik dan eindelijk in slaap was gevallen; de meest onnavolgbare dromen. En dat alles gelardeerd met een kankersausje, WHY ????? 
Ik werd er doodmoe van.
Het maakte me overigens ook geen leukere Tan; kort lontje, alleen willen zijn en om de haverklap huilen.
(ja inderdaad, arme Ton! maar die blijkt over engelengeduld te beschikken....)
Uiteindelijk ontlaadde dit zich afgelopen weekend in een enorme huilbui, pure frustratie/ woede/ onmacht IK WAS HET ZO ONTIEGELIJK ZAT ALLEMAAL!!!!!
( de picknickset heeft het overleefd, die was de sjaak)
Wil weer gewoon zijn, gewoon Tan, gewoon kunnen genieten, gewoon naar de toekomst durven kijken, gewoon GEWOON.
Uiteindelijk is het waarschijnlijk toch ergens goed voor geweest, want nu weer in rustiger vaarwater.
Meer in de "aanvaarding" modus, keep my fingers crossed dat 't zo blijft, want ik wil mezelf niet nog een keer zo verliezen!

Nu door! 
Zoals gezegd, morgen de laatste chemo. De bedankjes voor het verplegend personeel liggen al klaar (mensen uit deze regio kennen het ongetwijfeld);

Niet dat je nou van borstkanker en een chemo behandeling in de 7e hemel geraakt, maar door hun toewijding en luisterend oor, was het tóch af en toe hemels!

Wat de reis verder voor mij in petto heeft is nog een verrassing, maar ik mag toch hopen dat ik binnenkort weer m'n eigen gezicht terug heb.
Heb er nl totaal geen moeite mee om afscheid te nemen van dit opgezette, knalrode, bobbelige, gloeiende, rode en kale hoofd 😂!

 graag zsm make- over

De komende juni maand krijgen we wat rust. Op een MRI en echo na, geen behandelingen. Herstellen en energie opdoen voor de operatie.
Onze strandvakantie die we voor de 3e keer op rij zouden doorbrengen in Egmond aan Zee hebben we toch maar geannuleerd. Zoals het er nu naar uitziet valt de operatie net in die periode.
Net als bij jullie, zit een buitenland vakantie er helaas nog niet in, dus als alternatief gaan we respectievelijk een paar dagen naar Texel en Overijssel.
Ook leuk!

We maken er maar weer wat van!
En heel stilletjes hoop ik op een snelle terugkeer van mijn smaakvermogen. Als we dan toch weer uit eten mogen/ op een terras zitten, dan zou dat nog fijner zijn in combinatie met een beetje proeven van wat je naar binnen schuift.

Lieve allemaal, ik denk dat ik op de helft van het hele proces ben, dus hou het nog even met me vol.
De schrijffrequentie zal iets lager liggen, maar ik wil iedereen toch graag op de hoogte houden.
En jullie straks vol trots mijn haar showen👩🙏🙋
Liefs Tan en alvast proost op een mooie zomer!!!!!