Inmiddels is de operatie 6 dagen geleden en tijd om jullie even op de hoogte te brengen.
Had eerlijk gezegd verwacht deze blog eerder te kunnen maken, maar had er de fut nog niet voor.
Vandaag voor het eerst weer het gevoel van "the girl is back in town", dus ga er maar voor zitten 😄
Zoals ik in mijn vorige blog al omschreef, ik zag het meeste op tegen de pré- operatieve behandeling.
Niet geheel ten onrechte blijkt achteraf........
De injecties met radio- actieve vloeistof waren goed te doen, gewoon een injectie in mijn borst. Via het lymfesysteem zou het doorlopen naar de poortwachtersklier.
Het pulse geluid daarna was uiterst grappig, zo konden ze lokaliseren waar de meeste radioactiviteit zat.
Onder het draaiende foto-apparaat, de boel aftekenen dat was deel 1.
Om de onrust uit mijn lijf te halen was ik vanuit Ton zijn huis wandelend naar het ziekenhuis gegaan, dus terug gelopen en daar een kopje thee gedronken.
Voor ik het wist was het tijd voor deel 2; het plaatsen van de metalen draad in mijn andere okselklier (omdat daar de radioactieve vloeistof niet kwam).
Zou in principe zo gefixed moeten zijn, "zou" ja.......als 'ie in 1x op de juiste plek zat. Het is dus een metalen draadje met aan het uiteinde een ankertje dat in de voormalige tumorplek geplaatst moest worden. De radiologen zoeken de juiste plek via het echo scherm.
Verdoven zou niet nodig zijn, het voelt als een injectie.
Ja, dat inbrengen wel, maar het zoeken naar de juiste plek (lees;wroeten en pielen) veroorzaakte een hele scherpe en misselijk makende pijn.
Dus toch maar een verdoving, haalde de scherpe randjes er vanaf, maar prettig was anders. Ondertussen bleef ik mijn zelf verzonnen "blijf-rustig-ik-kan-dit-mantra" maar in mijn hoofd zingen. Uiteindelijk na 20 minuten zat ie erin!
Wát een opluchting!
Nu kon ik gewoon uitzien naar de operatie!
Die nacht nog best aardig geslapen en wekker op 5.30 uur gezet. We moesten namelijk al om 7.00 uur in een corona-vrijgehouden Den Helder zijn.
Om 6.45 uur meldden wij ons voor een nog dichte deur, met een via de intercom niet echt vriendelijk "komt u doen?", mochten we naar binnen.
Tenminste ik, Ton moest rechtsomkeert maken, hij ging om de tijd te doden maar een duinwandeling maken.
Ik voelde me uiterst relaxt, Oké beetje gezonde spanning, maar hier had ik zo lang naar uitgekeken; weg met die zooi uit mijn lijf!
Het ging allemaal best vlot, operatieschort aan, bloed afnemen, naar pré operatieruimte, infuus aanbrengen en hup op OKtafel schuiven.
Kon nog net een grapje maken dat ik vandaag toch wel een volle zaal trok (telde in de gauwigheid 8 man om me heen), zag nog de pretoogjes van de chirurg (wéér zo'n jonkie 😉), de anesthesist diende de vloeistof toe, vroeg nog of ik kinderen had, ik wilde daar nog aan toevoegen dat ik ook de trotse oma van Floor ben, maar toen zakte ik al weg..........
Heerlijk om zo diep te slapen!
Ik werd na 82 minuten (wist ik toen natuurlijk niet, maar later teruggelezen in het operatieverslag haha) wakker omdat iemand vroeg of ik een ijsje wilde, had inderdaad een gevoelige keel, maar een ijsje? Nee, bedankt! Laat mij nog maar even sukkelen.
Terug gereden naar de kamer, had een enorme honger en zin in koffie!
Ondertussen was Ton gebeld en mocht hij zowaar op de afdeling komen.
Ik weet het ook niet precies meer, was nog behoorlijk suf, maar nadat ik geplast had, kregen we een zak pijnstillers mee en kon ik naar huis.
Zó snel!
Ik had , achteraf gezien, iets meer tijd willen hebben, iets meer aandacht van een verpleegkundige, iets meer uitleg over de wonden en de juiste verzorging, iets meer Alkmaar-gevoel. Dáár heb ik me altijd heel erg gehoord en gezien gevoeld! Nu voelde ik me meer een nummer, zo van "klaar en wegwezen".
Aan de ene kant wil je natuurlijk ook zo snel mogelijk naar huis, maar nu zat ik wel heel snel in de auto en de vragen en de bijbehorende onzekerheden kwamen pas de dagen daarna!
De eerste nacht was Ton nog bij me (stond ook in de folder dat je niet alleen mocht zijn), maar de nacht daarna was ik alleen.
En wie mij een beetje kent, ik dacht daar ook vrij makkelijk over.
Viel dat even tegen!
Ik had nl. 's middags de pleister van mijn borst mogen halen, ten eerste schrik je je dan van de aanblik, maar het bloeden begon ook weer.
Gebeld met borstkliniek Alkmaar. Advies; ga maar douchen, doe er een nieuw verbandje op en als het niet gaat, kom je maar naar de spoedpost (het was inmiddels al 16.30 en zij zouden zo sluiten).
Afijn, je kent dat wel, met een beetje bloed onder de douche lijkt het al snel een slachthuis 😅.
Bibberend op zoek naar verband, ik had nl niks meegekregen uit het ziekenhuis....
(ja! óók aangekaart bij de evaluatie enquete).
Vond gelukkig nog wat van de Picc-lijn verzorging. Hield het bloeden angstvallig in de gaten, maar om 20.00 uur was het gestopt! Mooi, want die spoedeisende hulp is niet mijn favoriete plek!
Totdat ik naar bed ging......gloeiendegloeiendegloeiende; weer bloeden.
Kortom, angstig/onzeker en huilerig nachtje.
Volgende dag gebeld met Alkmaar, zij weten me weer enigszins gerust te stellen.
Komt goed.
Klopt inderdaad, hoewel het nog steeds geen prettige aanblik is, ben ik er iets meer aan gewend. Vanmiddag kijkt de huisarts er even naar.
Toch heb ik tijdens dit hele gebeuren de afgelopen 6 dagen gemerkt hoe belangrijk het is dat je goed voorgelicht en begeleid moet worden. En dat is meer dan een foldertje meegeven! Ik ben ook maar een leek.
Gelukkig was daar m'n mede- warrior uit Leiden, via haar vlog/messenger/mail en whats-app elkaar nu maar 's gebeld, en hoe fijn is dat! Iemand spreken die hetzelfde heeft meegemaakt en exact weet hoe je zoiets beleeft, zowel lichamelijk als geestelijk. Dankjewel lieve G!
Lieve (klein)dochter zorgt ook altijd voor welkome afleiding, zó fijn😍!
En nu, 6 dagen later, voel ik me weer een stuk beter. De medicatie rol is bijna leeg, maar ik heb geen centje lichamelijke pijn gevoeld.
Voel nu voor het eerst wel weer iets van "oké en we gaan weer door!", tenslotte is het nog niet klaar.
Donderdag afspraak in borstkliniek, er is dan MDO geweest en als het goed is, heeft de patholoog dan ook de uitslag van het weggenomen weefsel.
Ik ga er eigenlijk vanuit dat het gewoon goed is!
Btw; dit was eigenlijk een telefonische afspraak, maar ik heb behoefte aan face-to-face contact, dus kunnen regelen dat ik naar ziekenhuis kom.
N.a.v. dat weefselonderzoek wordt het aantal bestralingen bepaalt.
En da's de laatste fase!!!!!!!
Dat maakt me zo blij, dat ik om dat gevoel uit te beelden onderstaande foto beneden heb neergezet; Tan dansend en genietend!
En!!!!!! Als ik met een beetje tegenlicht in de spiegel kijk, zie ik m'n haar groeien. Er zit zelfs al een donkere zweem op m'n koppie!
Het allermooiste vind ik dat ook m'n wimpers terugkomen, kan niet wachten om mezelf straks met een nieuwe mascara te verwennen!
Iemand van de dames die 'n goeie weet?
Nog even en dan kan de verzameling sjaals ook de kast weer in en ik kijk ernaar uit!
Tot zover lieve volgers, zodra ik donderdag iets meer weet, laat ik het horen.
Liefs Tan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten