Hiawatha op oorlogspad

Lieve allemaal,

Daar ben ik weer met de normale blog dit keer.

De vorige keer dat ik jullie berichtte had ik het geduld niet om een blog te maken.

Het goede nieuws móest er direct via de app uit!

Natuurlijk is het heel fijn dat er geen verdere kankercellen zijn gevonden, maar ik ben nog niet klaar.

De bestraling komt eraan. Ter voorbereiding vanmorgen naar het ziekenhuis, afdeling radiotherapie.

Eerst een gesprek met de arts; aardige man, lekker direct, ik hou daar wel van.

Hij gaf uitleg over wat me te wachten staat, nl. 3 weken dagelijks bestralen (m.u.v. de weekenden, dan ben ik vrij).

Die 3 weken vallen mij heel erg mee, ik hield rekening met 5.

Ook vertelde hij me het e.e.a. over (ja hoor, daar zijn ze weer....) bijwerkingen.

Ik schijn er patent op te hebben, maar vooralsnog trek ik me er niks van aan en ga er blanco in.

Er volgde nog een lichamelijk onderzoek en daar was ik dit keer heel blij mee.

De arts kon mooi bekijken of mijn borst wel bestralings- klaar was.

Want hoewel de operatie inmiddels 4 weken geleden is, had ik vorige week toch een heel vreemd akkefietje.

M'n borst voelde al wat zwaar en gevoelig, maar je denkt dat zoiets erbij hoort.

Ik was lekker bezig met m'n verfklusjes (ik had géén restricties gekregen, mocht gewoon alles doen) totdat ik opeens in een plas nattigheid stond. IIIIEEEEK!

Ik nog voelen of ik niet in m'n broek gepiest had (ja, lach maar), maar het stroomde uit mijn borst. Het gutste uit de hechting. Ik schrok me rot, wat is dít nou weer?

Handdoek gepakt, binnen no-time doorweekt, en op zoek naar het telefoonnummer van de Mammacare. Het was 16.45 uur en de receptie was al dicht. Verpleegafdeling oncologie dan maar; ook niet! 

Ehhhhh, wie nu? Thuiszorg, die nam wel op. Zij wist te vertellen dat het waarschijnlijk wondvocht was, wat normaal gesproken zich een uitweg binnen je lichaam zoekt. Vroeger kreeg je een drain, maar dat wordt niet meer toegepast.

Op haar advies de spoedeisende hulp gebeld, die het overigens ook niet wisten, maar iemand met verstand van zaken probeerden te vinden.

Ondertussen ik naar boven, drup drup guts, alles onder de smurrie. Maar een beetje gewassen en op zoek naar verbandmiddelen. Gelukkig belde er toen een voor mij bekende verpleegkundige; ik hoefde me niet ongerust te maken.

Stap maar onder de douche en probeer de borst maar zachtjes leeg te duwen. Mocht het niet stoppen dan vanavond toch komen.......

Afijn, je snapt Tanja bibberdebibber onder de douche. Daarna verbandje aangelegd, doek erom heen en bijkomen. Godzijdank was het om 20.00 gestopt! Zucht.

De dag erna had mijn borst een kuil ipv een bobbel. In de loop van de week vulde die kuil zich wel weer aardig, maar ik was er niet gerust op.

Naarmate de dagen vorderden nam de druk weer toe. Voelde en voelt nog steeds niet fijn.

Gelukkig was de arts van vanmorgen niet alleen radioloog, maar ook oncoloog. Dus op mijn vraag of de bestraling wel doorgang kan vinden met zo'n dikke opgezette tiet, antwoordde hij "zolang je geen koorts krijgt, het niet nog meer verkleurt en niet nog dikker wordt". Die bestraling moet sowieso starten en we zien je dan dagelijks dus kunnen het goed in de gaten houden. OK, kom maar op!

Eerst nog een CTscan en de belijning aanbrengen.

Deze Indiaan-op-oorlogspad kleurtjes worden aangebracht terwijl je in de juiste houding onder de CT scan ligt. Dit om ervoor te zorgen dat je bij alle bestralingen iedere keer exact hetzelfde ligt. Daarnaast nog 3 tatoeage plekjes aangebracht.

Eerst geoefend met de snorkel, ja echt, ik verzin het niet! Omdat het mijn linkerborst betreft zit je dichtbij longen en hart. De straling komt, (als ik het goed onthouden heb) zodra ik mijn adem inhoud. Ik krijg een knijper op mijn neus, adem dus door de snorkel in en uit, op een scherm kan ik dat zien,krijg een knop in mijn handen en zodra ik een seintje krijg houd ik mijn adem in (het langste was 40 seconden) daarna mag je de knop loslaten en weer gewoon doorademen. Dat herhaalt zich dan tig keer.

Nou, al met al goed te doen.

Stukken beter dan de hart MRI van vorige week. Zal daar niet te lang over uitweiden, maar vooral de voorbereiding was ruk! Door de chemo zijn mijn vaten aangetast en ben ik lastig te prikken. Rechts gaat nog, dus dat infuus tbv de contrastvloeistof, zat er zo in. Maar moest nog een 2e infuus op links voor een goedje dat je hart expres op hol doet slaan, alles voor een goed plaatje ;)

Na 6 keer op het laborantenkamertje zonder resultaat, over naar de MRI ruimte waar een collega het wel even zou doen. Afijn, na ettelijke pogingen, toch maar dat 2e infuus ook op rechts. Jaja, je maakt nog es wat mee als je kanker hebt.....

Uitslag MRI de 13e.

Maar nu focus op bestraling, hoor je Mevrouw Stemband al? "De laatste rónde"!!!

Helaas pindakaas, weer geen zon voor Tanja, en zeker tot een jaar (!) na de bestraling. Door de bestraling gaat al roodheid ontstaan, da's dus genoeg.

Ik heb me er al bij neergelegd. Ben allang blij met m'n terugkerende haar en het feit dat mijn smaakvermogen zo goed als terug is. Al kreeg ik te horen dat dát ook weer kan verdwijnen..........

We gaan het allemaal wel weer zien.

Jullie zijn weer volledig op de hoogte.

Ik klus, zolang de bestralingsmoeheid niet optreedt, lekker verder in mijn huisje.

De buitenbeits staat al klaar, mooi werkje in de schaduw.

Júllie wens ik natuurlijk wel heel veel zon.

Geniet van elkaar en het leven.

Enne.......mocht je es in de buurt zijn......op 1,5 meter kun je best gezellig kletsen.

Veel liefs Tan