Hiawatha terug in de loopgraven.....

Hallo allemaal,

Had niet verwacht al zo snel bij jullie terug te zijn......

Helaas dus wel.

Waar Hiawatha vorige blog nog klaar was om op oorlogspad te gaan, nu tijdelijk de loopgraven in.

Vanmiddag ging ik naar het ziekenhuis omdat ik tóch geen goed gevoel had over die gespannen borst. Hij ging er steeds vreemder uitzien, deed meer pijn, rare verkleuringen en weer vochtverlies.

Dus mijn gevoel van "een zeur" te zijn toch maar opzij gezet en een afspraak gemaakt. NB. deze "zeurgevoelens" werden op de mammacare direct de kop ingedrukt.

Zowel arts als verpleegkundige hadden zoiets van "dat moet niet fijn voelen" itt de radioloog (man), die de mening had dat het vanzelf wel over zou gaan.

Gelukkig voelden deze vrouwen precies aan wat ik ervaarde.

Kortom, via de hechting 6 spuiten eruit gehaald.

Ik zette me al schrap voor pijn, maar dat stuk borst is gevoelloos.

In dit geval prettig dus!

Voor de zekerheid wordt er van dat vocht nog wat op kweek gezet.

Ik kon m'n tranen weer drogen, en weer dóór.....dacht ik.

Arts/ chirurg wilde eerst nog een dilemma met bespreken, aangekaart door de radioloog en zojuist besproken in het MDO.

Ik zou gebeld worden, maar nu ik er toch was.....

De radioloog wil exact weten welk gebied hij moet bestralen en hoe kleiner dat gebied, hoe beter natuurlijk.

Op de toen gemaakte CTscan zag hij de achter gebleven marker.

En waar men vorige keer de theorie hanteerde dat zo'n stukje chirurgisch staal geen kwaad kan, hield hij er een andere mening op na.

Hij wil zéker weten of dat gebiedje rond de marker kankervrij is en wel of niet bestraald moet worden.

Betekent; marker en omliggend weefsel verwijderen tijdens nieuwe operatie.

Nieuwe operatie betekent dat ze die marker weer duidelijk moeten traceren en ja hoor, waar ik m'n geest al zag zweven: er moet weer zo'n k*t draadje geplaatst worden.

Hier zakte me écht even de moed in de schoenen.

"Kan er niet gewoon alleen geopereerd worden? Breng mij in slaap en wroet net zolang totdat jullie dat klere ding hebben gevonden".

Nope, geen goed idee.

Wát er nou de vorige keer niet helemaal goed is gedaan, snapte ik eenmaal thuis aangekomen, ook niet echt.

Draadje vorige keer verkeerd geplaatst? Naast de marker geprikt? Hoewel je het bijna niet durft te denken.....onkundige chirurg? 

Nou ja, maakt nu ook niet uit. Feit ligt er, dat mijn oksel opnieuw geopereerd moet worden.

Direct door naar afdeling echografie. Helaas middels deze techniek was die kl...marker niet duidelijk genoeg te traceren. Volgende week (hopelijk) verder zoeken via de CTscan én plaatsing van dat draadje.

De vorige keer vond ik dat echt een vreselijke behandeling. Besproken met arts/chirurg en ik krijg nu een morfine-achtige pijnstiller (joepie!!!!) en heb ook laten vastleggen dat we het dit keer niets eens gaan probéren zonder verdoving.

Bestralingen die dinsdag zouden starten worden uitgesteld.

Heel verhaal weer, ben dr maar mooi klaar mee. 

Waar ik me vorige week nog heel sterk, krachtig en hoopvol voelde, is dat nu ver te zoeken.

Daarom post in deze blog de foto's die afgelopen dinsdag gemaakt zijn door oud- collega Menno Bonkenburg van Portret19.

Ik had al eerder voor zijn lens gestaan, dus durfde hem het vertrouwen te geven.

En wát een leuke middag en dito foto's!!!

Ben echt geen Johnny the Selfkicker, maar ik wilde tóch een herinnering aan deze periode.

En wees nou eerlijk, hoe blij ik ook met mijn huidige stekeltjes ben, het zou geen vrijwillige coupe zijn.

Ik wil ze met jullie delen en hoop de kracht en de hoop weer terug te vinden.

Laat mij na deze onverwachte teleurstelling maar even een paar dagen in mijn loopgraven. Ik kom er ongetwijfeld weer uit, maar nú even niet!

Toch veel liefs, Tan