Blog
12-02-2022
“Kijk
om je heen en geniet”……..
……….Maar
soms even niet!
Gisteren,
terwijl ik rustig aan een tas zit te haken, sloeg het opeens toe. Een enorme
onrust, het kolkte vanbinnen, “is dit nu mijn leven?”; hakend op de bank met
Classic FM aan (andere radiozenders trekt mijn brein niet), tussendoor een
wandelingetje, alles alleen doen. Want ook daarvoor geldt; gezelschap triggert
mijn overprikkeling.
Doorgaans
kan ik er wel mee omgaan, wentel me niet in zelfmedeleden, maar gister voelde
ik me opeens zo zieluuuuuugh en zo alleen! Denk je er een modus in gevonden te
hebben, ontploft het ineens vanbinnen.
De
hele situatie greep me naar de strot, voelde zo’n frustratie, zo’n onmacht, zo’n
woede! Met als gevolg een enorme huilbui en de neiging om dat schattige
haakwerkje stuk te trekken of iets anders te vernielen. GRRRRRR!
Eigenlijk
wist ik best hoe dit ontstaan was, het is er niet zomaar dat alle positieve
omdenk gedachten tot een absoluut nulpunt zijn gedaald. De afgelopen week
duidelijk over mijn grenzen gegaan.
Door
de coronaperikelen zit dochterlief met een oppasprobleem en tuurlijk wil je dan
als oma de helpende hand bieden. Graag zelfs! M’n kleindochters zijn me alles
waard. Dan neem je een beetje overprikkeling voor lief en doe je de dag erna
weer wat rustiger. Op het moment zelf denk ik “het gaat wel”, maar daarná…….
Ik
had beter moeten weten, maar eigenwijs als ik ben, de volgende dag nog een oppasmomentje.
Iets minder lang, maar toch……als je bedenkt dat het autoritje me al de nodige
energie onttrekt. Maar zo’n heerlijk lief lachend smoeltje wil je niet missen.
Geniet dus volop van het moment zelf, de terugslag kwam echter harder aan dan
verwacht. Een niet uit te leggen vermoeidheid, alle ledematen doen zeer,
koppijn en trekkende ogen. Tevens brengt het een emotionele disbalans mee.
Joepieeeee, dacht ik van al dat gejank af te zijn, voilà een nieuwe lading
tranen. De tranen zaten al te prikken, maar wegduwen, doorgaan en kijk naar wat
je wél kan! Tut, je bent toch maar mooi met jezelf een paar dagen op
wintersport geweest…..Kortom, “sterk zijn Tan”, je hebt niet voor niets die
f*cking kanker overleefd. Maar het lijntje brak….
En
eerlijk is eerlijk, het luchtte wel op. Net als dit van me afschrijven. De
paniek ebt weer weg, ik haal m’n snotneus weer op en realiseer me des te meer
dat ik hiermee zal moeten dealen. Niks geen leuke feestjes, een huis vol
visite, de stad in om te winkelen, een nieuwe relatie, een keertje heerlijk uit
je dak gaan, nou ja vul zelf maar in. Leren aanvaarden dat een rijk sociaal
leven er niet meer inzit (slik) en dat ik het inderdaad uit andere zaken moet
halen. En soms lukt dat de ene keer beter dan de andere, maar
“Kijk
om je heen en geniet”!
Dát
dus.
En oh ja; Omdenken voor gevorderden deel 3
Ruim 3 jaar geleden ben ik in Heiloo terecht gekomen. Heel bewust, deels voor de liefde en deels voor het werk. Beiden zijn er niet meer. Een prachtig huis, mooie omgeving, fijne buren, maar ik heb hier niks meer te zoeken. M’n (klein) kinderen, moeder en vriendinnen wonen allemaal in Haarlem en waar ik normaal gesproken m’n hand niet omdraaide voor een autoritje van 30 minuten….. Afijn,voel je ‘m al aankomen? Tan is hard op zoek naar een woning/ appartement in Haarlem , op de fiets naar mijn lieverds, of zij naar mij 😉
Nog
1 allerlaatste keer verhuizen, pffffff, maar gezien de gekte op de huizenmarkt
valt het niet mee.
Los van alle energie die het me zal gaan kosten; alles voor dit ultieme doel!Ik blijf optimistisch.
Dus mocht je iets horen/ weten, laat dit dan ook de kracht van Social Media zijn.
“Ergens
om de hoek wacht soms geluk” zing ik maar keihard met Bløf mee.
Liefs
Tan.
