Kijk om je heen en geniet

 

Blog 12-02-2022

 

“Kijk om je heen en geniet”……..

……….Maar soms even niet!

 

Gisteren, terwijl ik rustig aan een tas zit te haken, sloeg het opeens toe. Een enorme onrust, het kolkte vanbinnen, “is dit nu mijn leven?”; hakend op de bank met Classic FM aan (andere radiozenders trekt mijn brein niet), tussendoor een wandelingetje, alles alleen doen. Want ook daarvoor geldt; gezelschap triggert mijn overprikkeling.

Doorgaans kan ik er wel mee omgaan, wentel me niet in zelfmedeleden, maar gister voelde ik me opeens zo zieluuuuuugh en zo alleen! Denk je er een modus in gevonden te hebben, ontploft het ineens vanbinnen.

De hele situatie greep me naar de strot, voelde zo’n frustratie, zo’n onmacht, zo’n woede! Met als gevolg een enorme huilbui en de neiging om dat schattige haakwerkje stuk te trekken of iets anders te vernielen. GRRRRRR!

Eigenlijk wist ik best hoe dit ontstaan was, het is er niet zomaar dat alle positieve omdenk gedachten tot een absoluut nulpunt zijn gedaald. De afgelopen week duidelijk over mijn grenzen gegaan.

Door de coronaperikelen zit dochterlief met een oppasprobleem en tuurlijk wil je dan als oma de helpende hand bieden. Graag zelfs! M’n kleindochters zijn me alles waard. Dan neem je een beetje overprikkeling voor lief en doe je de dag erna weer wat rustiger. Op het moment zelf denk ik “het gaat wel”, maar daarná…….

Ik had beter moeten weten, maar eigenwijs als ik ben, de volgende dag nog een oppasmomentje. Iets minder lang, maar toch……als je bedenkt dat het autoritje me al de nodige energie onttrekt. Maar zo’n heerlijk lief lachend smoeltje wil je niet missen. Geniet dus volop van het moment zelf, de terugslag kwam echter harder aan dan verwacht. Een niet uit te leggen vermoeidheid, alle ledematen doen zeer, koppijn en trekkende ogen. Tevens brengt het een emotionele disbalans mee. Joepieeeee, dacht ik van al dat gejank af te zijn, voilà een nieuwe lading tranen. De tranen zaten al te prikken, maar wegduwen, doorgaan en kijk naar wat je wél kan! Tut, je bent toch maar mooi met jezelf een paar dagen op wintersport geweest…..Kortom, “sterk zijn Tan”, je hebt niet voor niets die f*cking kanker overleefd. Maar het lijntje brak….

En eerlijk is eerlijk, het luchtte wel op. Net als dit van me afschrijven. De paniek ebt weer weg, ik haal m’n snotneus weer op en realiseer me des te meer dat ik hiermee zal moeten dealen. Niks geen leuke feestjes, een huis vol visite, de stad in om te winkelen, een nieuwe relatie, een keertje heerlijk uit je dak gaan, nou ja vul zelf maar in. Leren aanvaarden dat een rijk sociaal leven er niet meer inzit (slik) en dat ik het inderdaad uit andere zaken moet halen. En soms lukt dat de ene keer beter dan de andere, maar

“Kijk om je heen en geniet”!

 

Dát dus.

En oh ja; Omdenken voor gevorderden deel 3

Ruim 3 jaar geleden ben ik in Heiloo terecht gekomen. Heel bewust, deels voor de liefde en deels voor het werk. Beiden zijn er niet meer. Een prachtig huis, mooie omgeving, fijne buren, maar ik heb hier niks meer te zoeken. M’n (klein) kinderen, moeder en vriendinnen wonen allemaal in Haarlem en waar ik normaal gesproken m’n hand niet omdraaide voor een autoritje van 30 minuten….. Afijn,voel je ‘m al aankomen? Tan is hard op zoek naar een woning/ appartement in Haarlem , op de fiets naar mijn lieverds, of zij naar mij 😉

Nog 1 allerlaatste keer verhuizen, pffffff, maar gezien de gekte op de huizenmarkt valt het niet mee.

Los van alle energie die het me zal gaan kosten; alles voor dit ultieme doel!Ik blijf optimistisch.

Dus mocht je iets horen/ weten, laat dit dan ook de kracht van Social Media zijn. 

“Ergens om de hoek wacht soms geluk” zing ik maar keihard met Bløf mee.

 

Liefs Tan.

update Tan, januari 2021

Ik wil jullie iets uitleggen, iets wat ik zelf amper begrijp…….

Je zou denken alles is klaar, borstkanker succesvol bestreden. Ben er 1 jaar mee bezig geweest en dóór!

Uiterlijk zie je er in ieder geval niets meer van (ja, een “kenner” herkent de specifieke chemokrulletjes in mijn haar). Hey, maar er ís haar en fysiek ben ik ook weer aardig op dreef.

Waarom lukt dat “en dóór” dan niet? Waarom loopt de re-integratie op m’n werk spaak? Waarom wandelt ze zoveel? Waarom komt ze niet es langs? Waarom belt ze niet es wat vaker?Tja, dat is iig geen kwestie van niet willen! Meer één van niet kúnnen.

Mijn hoofd werkt namelijk niet mee.Zowel m’n onco-psych als m’n fysio hadden me al gewaarschuwd, maar ik wilde er niet aan. Tot ik wel héél vaak m’n neus stootte en ik alleen maar achteruitging.

Waar heeft ze het over???

Over mijn zgn. chemobrein, zoals men dat is gaan noemen. Onder (ex)kankerpatiënten helaas heel herkenbaar. Wel per persoon verschillend, maar zeker overeenkomsten.Ik wil hier graag bekendheid aan geven.

Eerlijk gezegd had ik er ook nog nooit van gehoord en moest ik er proefondervindelijk achter komen. Tijdens de behandelingen in het ziekenhuis uiterst liefdevol opgevangen en goed verzorgd, maar je gaat naar huis met de boodschap “het kan zijn dat je je een beetje moe voelt”……….

OK, wat is het dan wel?

- overprikkeling

- slechte concentratie

- warrig geheugen

- nul focus

Dat uit zich dan bv.in een gesprek niet kunnen volgen, informatie komt niet "binnen", na 10 minuten autorijden “op” zijn, van een boek 1 blz. kunnen lezen, van een film alleen het intro volgen, boodschappen doen is ondanks een lijstje altijd wel iets vergeten, een eenvoudige taak wordt een opgave, afgepeigerd na visite, de stilte boven geluid prefereren, stoorzenders uit!, in etappes achter de PC, multitasken wat is dat? etc.

Het gevolg als ik over mijn grens heenga, is dat ik in het gat tussen willen en vallen kukel. Ik ben dan doodmoe . Voornamelijk in m’n hoofd, m’n ogen trekken alsof je er al 24 uur op hebt zitten. Emotioneel ben ik dan als een vaatdoek en zelfs iets “willen” wint het niet meer van het “kunnen”. Kortom; volledig naar de kl*te. 

Niet zielig, maar realiteit.

Ik als “doener” had en heb hier zo’n moeite mee. Je hebt al een pittig jaar achter de rug, door corona moest ik veel alleen doen. Maar “straks” zou alles weer normaal zijn. Eerst die chemo’s, de operaties en dan de bestralingen. Lekker nog wat oponthoud door 2 ziekenhuisopnames, maar allá alles voor het goede doel!

En dát viel dus tegen! Nu 1 jaar verder en ik ben er nog steeds niet.Kanker speelt, ook al is er geen tumor meer aanwezig, nog steeds een leidende rol in mijn dagelijkse bestaan. Het beperkt me.

Nou meid, ga je toch ff lekker plat op de bank, of een paar nachten goed lang slapen…….

Ja, was het maar zo! Hoe moe ik me ook in m’n hoofd voel, even liggen of langer slapen helpt niks. Sterker nog, als ik over mijn grenzen ga is een doorwaakte nacht het gevolg en kan ik helemaal niets meer.

Wat dan wel?

Acceptatie dat het zo is! En het besef dat ik zeker niet de enige ben. De wetenschap dat dit nog best lang kan duren, met hele kleine stapjes beter kan worden.

Juist door je grenzen te erkennen/ aan te geven, de rust nemen en vooral niet “doordouwen” omdat je iets zo graag wilt of dat je van jezelf vindt dat je niet zo moet zeuren.

Dus ja, ik kán weer flinke wandelingen maken en daar ben ik ook heel dankbaar voor!!!Maar ik kan ze nog niet in gezelschap doen.

Ja, ik kan weer veel, maar in mijn eigen bubbel en in m’n eigen tempo.En juist dat wat ik zo enorm gemist heb, moet ik nog langer missen; de sociale contacten.Zolang ik nog scheel kijk van 10 minuten mensen om me heen, móet ik me wel aanpassen. Geen kwestie van willen!Voorlopig nog geen werk, geen vaste oppasdag…….😪

Nogmaals, niet zielig maar wél retevervelend (en dan laat ik corona gemakshalve maar achterwege). Af en toe word ik knettergek van die rust, maar het is wel nodig om te herstellen.

Dit vergt dus nog meer geduld en tijdens de behandelperiode ook al gemerkt dat ik daar  tegenaan liep.

Hoop dat dit “stukkie” voor de buitenwereld voor iets meer duidelijkheid zorgt.Er is nog zo weinig over bekend. Gelukkig zijn er goede sites voor informatie en steun. Ook diverse academische ziekenhuizen doen onderzoek naar de langetermijn effecten van chemo en/of bestraling. Het is zo fijn dat het er is, het kan ons tenslotte herstellen van kanker! Maar het heeft ook zeker onzichtbare gevolgen.

Hoop dat iedereen zo gezond mogelijk mag blijven.

Ik ben dankbaar voor dat wat er wél is!🙏 Kan me alleen maar verheugen op betere tijden.

Liefs Tan

 

Epiloog

 Lieve allemaal,

Huh? Een blog? Ze was toch klaar, "uitgekankerd"?

Klopt, tenminste de behandelingen waren klaar, ik nog niet......

En nu voel ik toch de behoefte om dit blog toe te voegen.

Allereerst, sommigen weten het al; het feit dat de relatie met Ton deze periode niet heeft mogen overleven. Dat ligt zeker níet aan hem, maar gaandeweg het hele ziekteproces was er in mijn gevoel iets veranderd. Heb het lang aangekeken, maar het kwam niet meer terug. En dan kan je maar één ding doen en da's eerlijk blijven. Naar jezelf en naar de ander....... En daar wil ik het bij laten, we hebben er nu beiden vrede mee.

Nadat de laatste bestraling achter de rug was, kwam ik in een soort euforie terecht.

Het is KLAAR!!!!!!

En ik was niet te stuiten, dacht m'n oude leven weer zo op te kunnen pikken. Huisje opknappen, wandelen, fietsen, op bezoek bij mensen, shoppen, re- stylen, oppassen op Floor....verzin het maar.

Maar géén tijd/ rust voor een boek, een serie, een tijdschrift; voor herstellen. Ik was kortom ietwat op hol geslagen. En moe, moe, doodmoe, zo MOE dat ik niet eens meer kón slapen, in bed rolden de gedachtes over elkaar heen en was ik weer klaarwakker. En tóch maar doorgaan, ik ben tenslotte "klaar". Tot de dag dat de man met de hamer kwam, iets van 2 weken na de laatste bestraling. Later hoorde ik dat dit vaak het keerpunt is. Ik kón niet meer, lijf en geest zeiden "bekijk het maar" en pas toen kwam het besef dat ik iets moest veranderen.

Gelukkig heb ik via de Mammacare uit het ziekenhuis een psycholoog gespecialiseerd in oncologie patiënten, ontmoet. Zij helpt mij verder en dat ervaar ik als heel prettig. Je verhaal doen, je valkuilen be-/erkennen en vertellen hoe je probeert op te krabbelen. Naast een luisterend oor, kan zij hele goede tips geven. Want ja, het blijkt dat wat ik ervaar, voor 95 % van de kankerpatiënten "normaal" is. En aan wie spiegelde ik me? Juist aan die 5 % die fluitend hun oude leven weer oppikken.

Kortom, sinds een paar weken doseer ik mijn energie. Als je nagaat dat een bezoekje van iemand al energie vreet, dan kan ik daar van balen maar het ís gewoon zo. Accepteren Tan! En aangeven dat je het hartstikke leuk vind als er iemand komt, maar dat je van te voren aangeeft dat je dat maar een half uurtje trekt, hoe gezellig het ook is.

Belangrijk is ook om zgn. rustmomenten, net als activiteiten, te plannen. Qua conditie redde ik het al aardig, kon al best een stuk wandelen. Mijn energielek zat (en zit nog steeds) voornamelijk in een snel overprikkeld brein, geen focus, vergeetachtigheid en bar weinig concentratie. Ik heb m'n weerstand daartegen opgegeven en met (beginnend) resultaat! De meeste nachten breng ik niet meer wakend en draaiiend door, maar er zijn er al een aantal van ononderbroken slaap geweest! Zo fijn! 

Verder heb ik me maar op de yoga gestort (leve het internet), goed voor lichaam én geest. Daarnaast probeer ik zoveel mogelijk in het "NU" te leven. Het klinkt alsof ik al aardig op weg ben om zo'n geitenwollensokken "zweefteef" te worden, hahaha. Maar niets is minder waar! Het geeft me alleen meer rust en juist dát heeft mijn lijf nodig om te herstellen. Ik ging duidelijk te hard van stapel, denderde door en kwam keihard tot stilstand. Het valt niet mee om als "doener" deze leefstijl vast te houden, maar ook hier weer helpt de techniek een handje. Zowel de Mammacareverpleegkundige als de psycholoog kwamen met dezelfde tip; de nieuwe app "Untire", speciaal voor (ex) kankerpatiënten. Blijkbaar waren ze alle twee naar hetzelfde congres geweest ;). Via die app krijg ik dagelijks tips en oefeningen op diverse gebieden, heel fijn!

Ben er nog lang niet. Deze KGV, jaja het heeft zelfs een naam; Kanker Gerelateerde Vermoeidheid, is niet zomaar verdwenen. Kan wel een jaar overheen gaan (slik). Maar beter in kleine stapjes vooruit dan weer onderuit gaan. En als ik dan toch iets moois uit de kanker moet halen, dan is dit het. Leef NU, Liefde voor de mensen die om je geven, waardering en respect voor de natuur, al het moois dat er nog te ontdekken valt. En ja, daar ga ik enorm de tijd voor nemen. Aangezien ik nog lang niet van plan ben om dood te gaan, leef ik tegenwoordig via de DELA regel; "waarom wachten met iets moois zeggen als het ook vandaag kan". Zouden meer mensen moeten doen!

Tot slot, nog een klein stukje lichamelijke zooi. Zoals jullie misschien nog weten had ik na de operaties heel veel last van wondvocht. Nou, nu nog! Het is inmiddels kneiterhard geworden. M'n borst is heel compact, ribbelig van huid en  nog steeds pijnlijk. Helaas ontwikkelde er zich ook zo'n plek onder m'n oksel, al voelde die wel anders aan. Hij rolde meer én werd steeds groter. Het voelde hetzelfde als die tumor. IIIIEEEEK! Tóch maar aan de bel getrokken, kon direct weer in het ziekenhuis terecht (geweldig die NZW Alkmaar Mammacare) en ook de verpleegkundige vertrouwde het na onderzoek niet. Binnen no time lag ik weer op de echo tafel. In een soort déja-vu. Als het niet goed was, zouden ze direct weer puncties doen.......ik zag m'n geest al zweven. Maar Godzijdank, het is gewoon vochtopeenhoping, halleluja! Nu dus wekelijks naar de oedeem gespecialiseerde fysiotherapeute voor behandeling. Momenteel heeft ze me getaped om op die manier vocht af te voeren.

Marlies Dekkers; eat your heart out😂

Nou ja, zo staat het er zo'n beetje voor. Niet teveel in één keer willen, m'n eigen grenzen bewaken én aangeven! Accepteren en pas dan weer dóór. 

Vanmorgen heerlijk met mezelf en een podcast op m'n oren (ja inderdaad, zo'n "zweverige" over ademhalingstechnieken) gewandeld en dat doet me zó goed. Aangezien ik inmiddels best weer aardig wat kilometertjes aankan, kon ik ook nog wat Yentl & de Boer liedjes luisteren én ongegeneerd meezingen, want er was bijna niemand in het bos 😅

Deze wil ik tot slot met jullie delen; "Meemaken of niet"........er is nog zoveel te ontdekken en te proberen. Niet wachten, NU doen wat er op je "lijstje" staat, ík ga het zeker doen!

https://www.youtube.com/watch?v=8O4ZU_1QHrM

https://youtu.be/8O4ZU_1QHrM

Dag lieve allemaal, qua bloggen laat ik het hier nu écht bij! Dank voor al jullie aandacht. Pas goed op jezelf en elkaar, maar bovenal Love Rules, enne......"Ergens om de hoek wacht soms geluk......"

Liefs Tan

Klaar?!?!

Lieve volgers,

Blog 40!!!!!
Een mooi getal om mee af te ronden.
De laatste foto's zijn van de bestralingen, 3 weken dagelijks naar het ziekenhuis.
Ach, dan heb je wat te doen.
Gelukkig was één van de verpleegkundigen zo aardig om het e.e.a vast te leggen. Voor mezelf ook fijn, want pas toen kon ik de omgeving en de apparaten goed in me opnemen. En zo als altijd, als je iets maar vaak genoeg doet, dan wordt het routine.
Liggen op de bank, schuiven tot alle lijnen corresponderen met het stralingsgebied. Knijper op de neus, snorkel om te ademen in de mond en brilletje op de neus om op het scherm te kijken.
De dames verwijderen zich en het apparaat komt in actie. Adem in, knop indrukken, hou adem in, hou vast (=bestralen) en adem uit.....herhaal dat een stuk of 10 keer en je 20 minutenbestralingstijd is gevuld.

Geen centje pijn! Of het moet mijn arm zijn, de okselwond is nog uiterst gevoelig en juist die arm moet natuurlijk omhoog. 

De behandelingen zitten er op, wat nog niet wil zeggen dat ik klaar ben met de kanker.
Er volgt nog een periode van controles en niet geheel onbelangrijk; weer opkrabbelen, zowel lichamelijk als geestelijk. 

En heel misschien nog een hersteloperatie, want m'n borst is er nog steeds niet best aan toe.
Het is waar, kanker verandert je leven!

Ik heb het gevoel dat ik de afgelopen maanden in een draaimolen ben gezet, die is heel hard aangeduwd, ik heb oeverloze rondjes gedraaid en nu wordt ik eruit gegooid, op eigen benen....
Draaiierig en nog wat onvast op de benen moet ik mijn weg weer vinden.
Dit verwoordt nog het meest het gevoel wat ik nu ervaar.
De blijdschap dat de kanker weg is, ervaar ik nog niet. En gek genoeg opluchting ook nog niet. Ik denk dat 't komt omdat ik het vertrouwen in mijn lijf kwijt ben geraakt. Mijn leven vóór de kanker kende natuurlijk ook z'n hoogte- en dieptepunten, maar m'n lijf dééd het altijd gewoon. En zomaar opeens verander je van een gewone sportieve vrouw tot een zieke, uit d'r kracht geslagen persoon. En dat doet wat met je.
Dát hebben jullie allemaal aardig kunnen volgen via deze blog.

Het "boek" dat jullie (gelukkig) altijd even terzijde konden leggen, ging voor mij ten alle tijden door. En ook nu is het nog niet "uit".
Maar ik denk dat het wél een mooi moment is om deze blogs te stoppen.
Ik vervolg mijn reis en hoop enorm in de toekomst weer de "oude Tan" te worden.
Daar hoort dan bovenal het vertrouwen in mijn lijf bij, mijn mind resetten, lichamelijke conditie opbouwen, weer meedoen aan de "gewone wereld" en op termijn ook mijn werk weer oppakken.

Helaas, helaas, helaas, denk dat we allemaal gehoopt hadden dat de corona wel overgewaaid zou zijn. Waar ik aanvankelijk dacht dat 't niet erg was in combinatie met kanker, heb ik achteraf toch moeten concluderen dat het uiterst zwaar was. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld, miste als mens, maar ook als kankerpatiënt, de aanrakingen, de knuffels, troostende schouders en het face-to-face je verhaal kwijt kunnen, enorm. Het kringetje werd wel érg klein.
Het zal nog wel een tijd zo blijven.......
Maar ik hoop dat ik straks weer dusdanig fit ben om de sociale contacten, met de passende 1,5 meter, toch weer aan te gaan.

Nu ben ik nog snel "overprikkeld", concentratie zero en snel uit balans.

Dag afdeling radiotherapie, tot nooit weer ziens!

Als je daarna bij je koffie een gelukspoppetje krijgt,
 móet dat toch wel een goed teken zijn

Ik sluit een bizarre periode af en eerlijk gezegd, ik ben best een beetje bang voor de toekomst........

Maar de hoop blijft altijd overeind om er sterker uit te komen; het leven NA de kanker wacht op me!!!

En tot slot; dank aan alle kaart-stuurders en trouwe oppep- app'ers 😘, je weet niet half hoe goed dat heeft gedaan!!!

Het gaat jullie goed.
Liefs Tan

En dóór.......

Hallo allemaal,

Deze blogserie loop al tegen de 40e editie aan......kan me voorstellen dat jullie inmiddels deze kankerverhalen een beetje zat zijn, maar het is nog steeds mijn realiteit!

Inmiddels wat nieuwe feitjes;

- Hart MRI was helemaal in orde! De klachten kwamen dus "gewoon" voort uit de chemo behandelingen. Goed spul.....

- Tweede operatie ligt inmiddels ook al een week achter me,

- Het toen weggenomen weefsel is in orde bevonden!!!

Dus dóór!!!

Vanmiddag mag ik me opnieuw melden bij de radioloog- oncoloog om de bestralingslijnen wederom uit te zetten. Je weet nog uit een vorig blog? Hiawatha gaat weer op oorlogspad. De laatste behandeling om ervoor te zorgen dat die kankercellen voorgoed verdwijnen!!

Nou heb ik m'n twijfels of het gebied al bestralingsbestendig is.......

Jaja, ik weet het, geen prettige aanblik. Maar ja het is dan ook geen grote-teen-kanker......

Niet dat ik me ooit "Centerfold-waardig"vond, ik was toch altijd trots op mijn vriendinnen (zoals collega-vriendin J. ze noemt ).

Ze hebben in de bijna 58 jaar op deze aardbodem een hoop meegemaakt.

Er is op dit moment weinig van over, maar ze is er nog!

Ik zal ooit m'n littekens met trots dragen, maar voorlopig doet het gewoon nog zeer. De okselplek die voor de 2e keer geopereerd is, nog het minst. Mijn borst met de verdwenen tepel (leuke boektitel😂) die hindert me na anderhalve maand nog het meest. Die operatie was 30 juni en nog steeds is het hard, raar verfrommeld en verkleurd.

Iedere beweging of activiteit moet ik bezuren met pijn, grrrrrr.

Daarnaast is na de 2e operatie de achterkant van mijn bovenarm gevoelloos. Dit kán nog overgaan.

Afijn, ik met mijn lekenverstand vraag me af of "mijn vriendin" in deze toestand de bestraling aan kan.

W'll see.

Zoals gezegd vanmiddag naar de radioloog en maandag (omdat ik dat wil!) nog een afspraak met de chirurg. Ik wil dat zij er ook nog naar kijkt. Niks telefonisch consult! Zoveel heb ik de afgelopen periode dan wel weer geleerd, opkomen voor jezelf!

Was btw ook het geval bij het plaatsen van het metalen draadje vorige week.

Ik stond deze keer op een verdoving vooraf, reactie van de verpleegkundige;

"oh, maar dat doen we toch altijd"......?!?!?!

Blijkt dat ze bij die behandeling onder de echo niet verdoven en onder de CTscan wél. Why????? Heb dat neergelegd bij de Mammacare, zij vonden het ook raar en bespreken het in een volgend overleg.

OK, samenvattend; na een klein oponthoud gaan we vol goede moed op weg naar de voltooiing van de behandeling.

Eerlijk is eerlijk, het valt me lang niet altijd mee om positief te blijven.

Kanker maakt je heel klein, nietig en alleen......

Maar om maar weer positief te eindigen, na mijn dip klauter ik weer omhoog.

Gister liep ik in de motregen door het duin van Egmond Binnen en voilá, hoe symbolisch, achter de heuvel scheen de zon!

Liefs Tan

Zijpaadje.....

 Hallo allemaal,

Inmiddels vanuit m'n "loopgraven" verplaatst naar mijn heerlijke achtertuin.Daarnaast heb ik gelukkig genoeg energie om te klussen in het huis én om mijn nieuwe fiets in te rijden en kan ik op die manier m'n tijd wat invullen (had in de afgelopen periode ook nuttig door kunnen komen door bijvoorbeeld vloeiend Spaans te leren, maar op de e.o.a. manier stond m'n kop daar niet naar 😂). Fysiek bezig zijn geeft mij de juiste afleiding.

Dus met één tiet in de hand door het ganse land......nou ja,de omgeving. Die borst doet nog best zeer ondanks dat er vocht uitgehaald is. Maar geen reden tot zorg aldus de verpleegkundigen van de mammacare. Ik mag dan ook ongelimiteerd op de pedalen. Kom mooie plekjes tegen in de ongeveer 30 km actieradius in de buurt. Dan heb ik het ook wel weer gehad.

Maar goed, tot zover de pret. Aangezien er aan het begin van deze hele expeditie op een CTscan ook een vlekje op mijn long was ontdekt, vond de oncoloog het nu tijd voor een check-up. Dus vorige week dinsdag mocht ik de scan weer in. De uitslag was, tja hoe zal ik het zeggen, weinig verhelderend. Het "vlekje" zit er nog steeds en onveranderd qua grootte. Volgens de oncoloog geen kanker, tenminste geen snelgroeiend, anders had 'ie het loodje wel gelegd tijdens de chemo's. Wat dan wel?????, was natuurlijk mijn vraag. Om in zijn eigen vakgebied oncologie te blijven, kán het een langzaam groeiende tumor zijn, of toch wat anders. Daarvoor moet hij te rade gaan bij zijn collega's van de longafdeling.

Zucht!!!!!

Voorlopig probeer ik dit te parkeren en ga ik er vanuit dat het totaal wat anders is. Eerst de operatie van mijn oksel, op zoek naar de marker en weghalen van omliggend weefsel. Daarna zien we weer verder........

Donderdag de 13e a.s. eerst mijn favoriete onderdeel; het plaatsen van het metalen draadje en vrijdag de operatie.

Zo, jullie zijn weer "bij". Voor iedereen die weer aan het werk is; succes met deze hitte!!! Ik doe nog een rondje richting strand ;)

Enne.......1 voordeel voor mij bij deze temperaturen; m'n "kapsel", kan het aanraden! 😃

Liefs Tan

Hiawatha terug in de loopgraven.....

Hallo allemaal,

Had niet verwacht al zo snel bij jullie terug te zijn......

Helaas dus wel.

Waar Hiawatha vorige blog nog klaar was om op oorlogspad te gaan, nu tijdelijk de loopgraven in.

Vanmiddag ging ik naar het ziekenhuis omdat ik tóch geen goed gevoel had over die gespannen borst. Hij ging er steeds vreemder uitzien, deed meer pijn, rare verkleuringen en weer vochtverlies.

Dus mijn gevoel van "een zeur" te zijn toch maar opzij gezet en een afspraak gemaakt. NB. deze "zeurgevoelens" werden op de mammacare direct de kop ingedrukt.

Zowel arts als verpleegkundige hadden zoiets van "dat moet niet fijn voelen" itt de radioloog (man), die de mening had dat het vanzelf wel over zou gaan.

Gelukkig voelden deze vrouwen precies aan wat ik ervaarde.

Kortom, via de hechting 6 spuiten eruit gehaald.

Ik zette me al schrap voor pijn, maar dat stuk borst is gevoelloos.

In dit geval prettig dus!

Voor de zekerheid wordt er van dat vocht nog wat op kweek gezet.

Ik kon m'n tranen weer drogen, en weer dóór.....dacht ik.

Arts/ chirurg wilde eerst nog een dilemma met bespreken, aangekaart door de radioloog en zojuist besproken in het MDO.

Ik zou gebeld worden, maar nu ik er toch was.....

De radioloog wil exact weten welk gebied hij moet bestralen en hoe kleiner dat gebied, hoe beter natuurlijk.

Op de toen gemaakte CTscan zag hij de achter gebleven marker.

En waar men vorige keer de theorie hanteerde dat zo'n stukje chirurgisch staal geen kwaad kan, hield hij er een andere mening op na.

Hij wil zéker weten of dat gebiedje rond de marker kankervrij is en wel of niet bestraald moet worden.

Betekent; marker en omliggend weefsel verwijderen tijdens nieuwe operatie.

Nieuwe operatie betekent dat ze die marker weer duidelijk moeten traceren en ja hoor, waar ik m'n geest al zag zweven: er moet weer zo'n k*t draadje geplaatst worden.

Hier zakte me écht even de moed in de schoenen.

"Kan er niet gewoon alleen geopereerd worden? Breng mij in slaap en wroet net zolang totdat jullie dat klere ding hebben gevonden".

Nope, geen goed idee.

Wát er nou de vorige keer niet helemaal goed is gedaan, snapte ik eenmaal thuis aangekomen, ook niet echt.

Draadje vorige keer verkeerd geplaatst? Naast de marker geprikt? Hoewel je het bijna niet durft te denken.....onkundige chirurg? 

Nou ja, maakt nu ook niet uit. Feit ligt er, dat mijn oksel opnieuw geopereerd moet worden.

Direct door naar afdeling echografie. Helaas middels deze techniek was die kl...marker niet duidelijk genoeg te traceren. Volgende week (hopelijk) verder zoeken via de CTscan én plaatsing van dat draadje.

De vorige keer vond ik dat echt een vreselijke behandeling. Besproken met arts/chirurg en ik krijg nu een morfine-achtige pijnstiller (joepie!!!!) en heb ook laten vastleggen dat we het dit keer niets eens gaan probéren zonder verdoving.

Bestralingen die dinsdag zouden starten worden uitgesteld.

Heel verhaal weer, ben dr maar mooi klaar mee. 

Waar ik me vorige week nog heel sterk, krachtig en hoopvol voelde, is dat nu ver te zoeken.

Daarom post in deze blog de foto's die afgelopen dinsdag gemaakt zijn door oud- collega Menno Bonkenburg van Portret19.

Ik had al eerder voor zijn lens gestaan, dus durfde hem het vertrouwen te geven.

En wát een leuke middag en dito foto's!!!

Ben echt geen Johnny the Selfkicker, maar ik wilde tóch een herinnering aan deze periode.

En wees nou eerlijk, hoe blij ik ook met mijn huidige stekeltjes ben, het zou geen vrijwillige coupe zijn.

Ik wil ze met jullie delen en hoop de kracht en de hoop weer terug te vinden.

Laat mij na deze onverwachte teleurstelling maar even een paar dagen in mijn loopgraven. Ik kom er ongetwijfeld weer uit, maar nú even niet!

Toch veel liefs, Tan