Eenzaam, maar niet alleen

Hallo allemaal,

Tijdje stil geweest op m'n blog.
Niet stil in mijn hoofd, integendeel.....
Maar daar hebben we denk ik, gezien de corona crisis, allemaal wel een beetje last van.
De wereld om ons heen is zo veranderd, iedereen is zoekende hoe invulling te geven aan dit nieuwe bestaan.
En vandaar ook mijn titel "Eenzaam, maar niet alleen".
Op de één of andere manier voelt het voor mij als "kankerpatient" minder eenzaam.
Er zijn nu zo ontzettend veel mensen in hetzelfde schuitje; verstoken van sociale contacten, je familie alleen nog maar via een video verbinding zien, geen leuke activiteiten meer, vakanties die niet doorgaan etc. etc.
Het voelt voor mij een beetje als gedeelde smart is halve smart.
OK, ik ben er ziek bij, maar dat kan ik begrijpen, proberen althans.
En dan denk ik aan (demente) ouderen, mensen in instellingen.......deze situatie is dan toch bijna niet uit te leggen...... 
Gelukkig zijn er hartverwarmende acties, maar moeilijk blijft het.
Maar om op mezelf en het verloop van mijn kankerreis terug te komen, daar is dit blog tenslotte voor, ik heb eindelijk het gevoel dat ik weer een beetje begin te "landen".
De ergste AC kuren zijn achter de rug, inclusief de hobbels die me in het ziekenhuis deden belanden.
Zoals jullie weten, krijg ik nu 4 chemo kuren van steeds 3 behandelingen.
De eerste daarvan is een combi van Carboplatin en Taxol (inclusief medicijnen tegen de bijwerkingen) en de andere twee bestaan alleen uit Taxol (geen medicijnen nodig).
En in die medicijnen zat 'm nou volgens mij de kneep! (is mijn vermoeden)
Inderdaad goed werkzaam om vervelende bijwerkingen te verminderen, maar ik werd van één van die medicijnen ook zo depressief als een deur.
Kon alleen maar huilen, om het minste of geringste.
Dát was het moment dat ik toch maar maatschappelijk werk van het ziekenhuis heb ingeschakeld (wilde het eerst natuurlijk vooral zelf oplossen.....).
Helaas, ook hier was corona weer een spelbreker, want het contact mag alleen telefonisch. Terwijl ik juist het face to face met dit soort gesprekken fijn vind.
Maar goed, ik heb er wel wat aan. Het herinnert me aan mijn eigen valkuilen en ik mág af en toe verdrietig zijn. Het is gewoon een zwaar traject, wat het uiterste van je vergt, zowel lichamelijk als geestelijk.
Kortom, blij dat ik die stap toch gezet heb.
De afgelopen twee weken heb ik alleen die Taxol behandeling gekregen en de depressieve gevoelens namen godzijdank af!!!
Heel langzaam maakte de lusteloosheid plaats voor iets meer activiteit.
Nu moet ik nog leren doseren😉, het energielevel is en blijft laag.
Maar het gaat beter!
Had zelfs het initiatief genomen om me op te geven voor speciale oncologie fysiotherapie. Ik dacht daarmee twee vliegen in één klap te vangen. En je werkt onder deskundige begeleiding aan het verbeteren van je energie niveau én je hebt wat sociale contacten. Er zouden vier mensen in een groepje trainen.
Zoúden!! Want ook hier is nu geen sprake meer van.
De intake moest zelfs telefonisch, de groep is tot nader tijdstip opgeheven. Wel krijg ik binnenkort videolessen, maar ik had me toch een beetje verheugd op wat mensen om me heen.
Op advies van de fysiotherapeute ben ik nu op zoek naar een fiets home trainer
(wie oh wie heeft nog zo'n ding op zolder staan te verstoffen of misschien mag ik 'm tijdelijk lenen?). Tijdens het gewone fietsen ben ik vaak nog wat duizelig, niet echt handig in het verkeer.
Daarnaast de (logische) tips gekregen om mijn energie te doseren. Precies datgene wat ik vaak "vergeet". Niet op een "goede dag" 7 km wandelen en daarna totaal op apegapen liggen, maar liever 2x per dag een kleiner stukje. Tja, ik wéét het wel.......
Kortom, zeker in vergelijking met twee weken terug, voel ik me ietsies beter.
De bijwerkingen van de Taxol ( prikkelende handen en voeten en wat wat kortademigheid) worden niet erger, dus te doen.
Het enige wat ik echt heel graag terug zou willen, is mijn smaakvermogen!
Wat is dat vervelend zeg! Maar er is mij al gezegd dat het wel terugkomt, maar pas na de chemo's.
Voorlopig zit ik de rit uit. Net als iedereen de corona-rit uit moet zitten.
Uiteindelijk krabbelen we allemaal weer overeind. Vergt van ons allemaal veel geduld, laten we oog hebben voor de goede dingen die het ook brengt.
Zorg goed voor elkaar.
Ik ben superblij met mijn lieve Ton, nu mijn enige "life-line".
Wat zal het fijn zijn als de wereld zich hersteld heeft en iedereen de draad weer op kan pakken.
Mijn herstel zal waarschijnlijk ook nog wel een tijdje duren, daar moet ik "alleen" aan werken, maar de eenzaamheid zal verdreven zijn als corona onder controle is!

Ik vond dit een lastige blog, het is moeilijk om zulke verwarrende gedachten op "papier" te krijgen en de depri- gevoelens waren ook niet echt een bijdrage.
De inspiratie kwam ook pas afgelopen zondag nadat we Hiphop Stars 2020 hadden gekeken. Fien Vermeulen maakte indruk met haar optreden met het nummer " Het regent zonnestralen", over haar leven met en na de kanker.
https://www.youtube.com/watch?v=eU-tm4o-CUU&authuser=0

Lieverds, morgen gaat de Taxol er weer in en gaat mijn lijf weer hard aan het werk.
Het ga jullie goed, liefs Tan