Onwerkelijkheid, even gewoon voor mezelf.......

Omdat ik dit blog ook bijhoud voor "later"....
Later als ik weer normaal Tan kan zijn.
Vooropgesteld; ik voel niets van gevoelens van "waarom ik, het is oneerlijk".
Niets van dat al! Het is gewoon domme pech!
Maar deze regels zijn voor mezelf, omdat ik mezelf zo mis.
Het is vanaf  06-12-2019 (de diagnose dag) mijn dagelijkse werkelijkheid met alle gevolgen van dien.
Ik kan ze lekker van me af schrijven en delen in mijn blogs.
Krijg superlieve ondersteunende en positieve reacties.
Maar er blijft één grote MAAR...........ik ben mezelf zo kwijt!
Deze accepterende, berustende, gelaten, energieloze, fysiek beperkte Tan,lijkt in het niets op de persoon die ik wás!
Merk dat ik , ondanks dat ik vaak een andere indruk geef, behoorlijk ongeduldig kan zijn.......dáár schrok ik nog het meeste van tijdens het "slecht- nieuws-gesprek', dat het 1 (één!!!) jaar gaat duren!!!!
Ik ga het doen, ik ga het flikken, maar manmanman wat zou ik nu op dit moment weer es lekker uit de band willen springen! Op m'n fiets stappen, naar de duinen, rondje rennen, gek doen, lekker in m'n huis klussen, drukdrukdruk zijn, balen dat ik het zo druk heb, weer mee kunnen naar het theater (al 2x m'n plaats aan iemand anders moeten afstaan),mijn zelfstandigheid, mijn snelheid, keihard lachen, zin in de lente hebben, naar Woodstock (het op een zuipen zetten, hihi), dansen, shoppen,voeten in het zand, genieten , Ton weer als volwaardige partner naast me ipv mantelzorger, dat al het eten smaakt, slapen zonder slaappillen, GEEN misselijkheid!
Kortom; de lijst is onuitputtelijk!
Dit is géén klaagzang, maar ik mis de Tan die ik was en die ik (ja, ik hoor jullie opbeurende woorden al....) heus wel weer zal worden, maar voor nu zal ik moeten accepteren dat mijn leven een enorme wending heeft genomen en het is "pas" 2 maanden en 9 dagen zo.
Dát en het feit dat ik niet zo ben maakt het zo onwerkelijk!!!