......overstappen......

Hallo allemaal,

Daar zit ik dan eindelijk weer eens;

heerlijke schrijfplek 😍

Het is tijd om "over te stappen"; andere trein, ander spoor......
Morgen nl de laatste chemo!!!!!
Die hebben vanaf december mijn leven bepaald, jullie hebben daar door dit blog allemaal getuige van kunnen zijn.
Natuurlijk is het morgen bijna een feestdag te noemen, toch is het voor mij ook raar.
Nu wist ik min of meer waar ik aan toe was.
Het traject van opereren en bestralen is een nieuwe ervaring en eerlijk gezegd maakt die onzekerheid me ook weer bang.
Het was bekend terrein waar ik wekelijks heenging, de meiden van de verpleging voelden vertrouwd, de hele afdeling trouwens, met steeds meer bekende gezichten.
Oké, niet iedere chemo was prettig en dan heb ik het niet over de behandeling an sich (dat was in corona tijd zelfs bijna een uitje), maar over de "ongemakken" daarna.
Ik heb gemerkt dat naarmate de tijd vorderde, het me vooral geestelijk steeds meer moeite kostte.
Met name de laatste 2 á 3 weken, het leek wel of mijn lijf er "klaar" mee was, vol van de chemo.
Alles zwaar, ledematen die aanvoelen als 20 kg per stuk. Niet meer vooruit te branden.
Het koste me alle wilskracht om toch dagelijks aan m'n wandel "verplichting" te voldoen.
Alles voor nog een restje energie tbv het after-chemo tijdperk!
Maar zoals gezegd, vooral geestelijk viel het me zwaar. Ik was het zat, liet m'n kop een beetje hangen.
Dat kwam ook omdat mijn chemo-spookje (die dus nog steeds niet van mijn zijde week met al die fijne bijwerkingen), nu kennis had gemaakt met z'n verre achterneef; het oud-zeer-spook.
NB. ik schrijf dit voornamelijk als note to myself, zodat ik "later" kan lezen hoe het wérkelijk was.Zonder "blog-opsmuck".....
Het oud-zeer-spook was, zelfs als verre familie van, een vasthoudend type'tje.
Al het verdriet uit het verleden waarvan ik dacht het te hebben verwerkt, kwam in alle heftigheid terug!
Niet in slaap komen door walgelijk realistische plaatjes in mijn hoofd, een niet te stoppen soort van diashow, zonder duidelijke volgorde, hapsnap door elkaar. 
Daar kon geen pammetje tegen op.
Als ik dan eindelijk in slaap was gevallen; de meest onnavolgbare dromen. En dat alles gelardeerd met een kankersausje, WHY ????? 
Ik werd er doodmoe van.
Het maakte me overigens ook geen leukere Tan; kort lontje, alleen willen zijn en om de haverklap huilen.
(ja inderdaad, arme Ton! maar die blijkt over engelengeduld te beschikken....)
Uiteindelijk ontlaadde dit zich afgelopen weekend in een enorme huilbui, pure frustratie/ woede/ onmacht IK WAS HET ZO ONTIEGELIJK ZAT ALLEMAAL!!!!!
( de picknickset heeft het overleefd, die was de sjaak)
Wil weer gewoon zijn, gewoon Tan, gewoon kunnen genieten, gewoon naar de toekomst durven kijken, gewoon GEWOON.
Uiteindelijk is het waarschijnlijk toch ergens goed voor geweest, want nu weer in rustiger vaarwater.
Meer in de "aanvaarding" modus, keep my fingers crossed dat 't zo blijft, want ik wil mezelf niet nog een keer zo verliezen!

Nu door! 
Zoals gezegd, morgen de laatste chemo. De bedankjes voor het verplegend personeel liggen al klaar (mensen uit deze regio kennen het ongetwijfeld);

Niet dat je nou van borstkanker en een chemo behandeling in de 7e hemel geraakt, maar door hun toewijding en luisterend oor, was het tóch af en toe hemels!

Wat de reis verder voor mij in petto heeft is nog een verrassing, maar ik mag toch hopen dat ik binnenkort weer m'n eigen gezicht terug heb.
Heb er nl totaal geen moeite mee om afscheid te nemen van dit opgezette, knalrode, bobbelige, gloeiende, rode en kale hoofd 😂!

 graag zsm make- over

De komende juni maand krijgen we wat rust. Op een MRI en echo na, geen behandelingen. Herstellen en energie opdoen voor de operatie.
Onze strandvakantie die we voor de 3e keer op rij zouden doorbrengen in Egmond aan Zee hebben we toch maar geannuleerd. Zoals het er nu naar uitziet valt de operatie net in die periode.
Net als bij jullie, zit een buitenland vakantie er helaas nog niet in, dus als alternatief gaan we respectievelijk een paar dagen naar Texel en Overijssel.
Ook leuk!

We maken er maar weer wat van!
En heel stilletjes hoop ik op een snelle terugkeer van mijn smaakvermogen. Als we dan toch weer uit eten mogen/ op een terras zitten, dan zou dat nog fijner zijn in combinatie met een beetje proeven van wat je naar binnen schuift.

Lieve allemaal, ik denk dat ik op de helft van het hele proces ben, dus hou het nog even met me vol.
De schrijffrequentie zal iets lager liggen, maar ik wil iedereen toch graag op de hoogte houden.
En jullie straks vol trots mijn haar showen👩🙏🙋
Liefs Tan en alvast proost op een mooie zomer!!!!!