Klaar?!?!

Lieve volgers,

Blog 40!!!!!
Een mooi getal om mee af te ronden.
De laatste foto's zijn van de bestralingen, 3 weken dagelijks naar het ziekenhuis.
Ach, dan heb je wat te doen.
Gelukkig was één van de verpleegkundigen zo aardig om het e.e.a vast te leggen. Voor mezelf ook fijn, want pas toen kon ik de omgeving en de apparaten goed in me opnemen. En zo als altijd, als je iets maar vaak genoeg doet, dan wordt het routine.
Liggen op de bank, schuiven tot alle lijnen corresponderen met het stralingsgebied. Knijper op de neus, snorkel om te ademen in de mond en brilletje op de neus om op het scherm te kijken.
De dames verwijderen zich en het apparaat komt in actie. Adem in, knop indrukken, hou adem in, hou vast (=bestralen) en adem uit.....herhaal dat een stuk of 10 keer en je 20 minutenbestralingstijd is gevuld.

Geen centje pijn! Of het moet mijn arm zijn, de okselwond is nog uiterst gevoelig en juist die arm moet natuurlijk omhoog. 

De behandelingen zitten er op, wat nog niet wil zeggen dat ik klaar ben met de kanker.
Er volgt nog een periode van controles en niet geheel onbelangrijk; weer opkrabbelen, zowel lichamelijk als geestelijk. 

En heel misschien nog een hersteloperatie, want m'n borst is er nog steeds niet best aan toe.
Het is waar, kanker verandert je leven!

Ik heb het gevoel dat ik de afgelopen maanden in een draaimolen ben gezet, die is heel hard aangeduwd, ik heb oeverloze rondjes gedraaid en nu wordt ik eruit gegooid, op eigen benen....
Draaiierig en nog wat onvast op de benen moet ik mijn weg weer vinden.
Dit verwoordt nog het meest het gevoel wat ik nu ervaar.
De blijdschap dat de kanker weg is, ervaar ik nog niet. En gek genoeg opluchting ook nog niet. Ik denk dat 't komt omdat ik het vertrouwen in mijn lijf kwijt ben geraakt. Mijn leven vóór de kanker kende natuurlijk ook z'n hoogte- en dieptepunten, maar m'n lijf dééd het altijd gewoon. En zomaar opeens verander je van een gewone sportieve vrouw tot een zieke, uit d'r kracht geslagen persoon. En dat doet wat met je.
Dát hebben jullie allemaal aardig kunnen volgen via deze blog.

Het "boek" dat jullie (gelukkig) altijd even terzijde konden leggen, ging voor mij ten alle tijden door. En ook nu is het nog niet "uit".
Maar ik denk dat het wél een mooi moment is om deze blogs te stoppen.
Ik vervolg mijn reis en hoop enorm in de toekomst weer de "oude Tan" te worden.
Daar hoort dan bovenal het vertrouwen in mijn lijf bij, mijn mind resetten, lichamelijke conditie opbouwen, weer meedoen aan de "gewone wereld" en op termijn ook mijn werk weer oppakken.

Helaas, helaas, helaas, denk dat we allemaal gehoopt hadden dat de corona wel overgewaaid zou zijn. Waar ik aanvankelijk dacht dat 't niet erg was in combinatie met kanker, heb ik achteraf toch moeten concluderen dat het uiterst zwaar was. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld, miste als mens, maar ook als kankerpatiënt, de aanrakingen, de knuffels, troostende schouders en het face-to-face je verhaal kwijt kunnen, enorm. Het kringetje werd wel érg klein.
Het zal nog wel een tijd zo blijven.......
Maar ik hoop dat ik straks weer dusdanig fit ben om de sociale contacten, met de passende 1,5 meter, toch weer aan te gaan.

Nu ben ik nog snel "overprikkeld", concentratie zero en snel uit balans.

Dag afdeling radiotherapie, tot nooit weer ziens!

Als je daarna bij je koffie een gelukspoppetje krijgt,
 móet dat toch wel een goed teken zijn

Ik sluit een bizarre periode af en eerlijk gezegd, ik ben best een beetje bang voor de toekomst........

Maar de hoop blijft altijd overeind om er sterker uit te komen; het leven NA de kanker wacht op me!!!

En tot slot; dank aan alle kaart-stuurders en trouwe oppep- app'ers 😘, je weet niet half hoe goed dat heeft gedaan!!!

Het gaat jullie goed.
Liefs Tan